Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
iltasyazilim
FD Üye
Neye Nasil İnaniyoruz
“İman ettim demekle yetinemez ve yakayı kurtaramazsınız, nasıl iman ettiğinizi ve ne derece samimi olduğunuzu ölçeceğiz (Ankebut23) ikazını yapıyor Yüce Rabbimiz Dili ile iman ettiğini söylediği halde, iman edilen şeyleri kalbi ile tasdik etmeyen kimselere Allahu Tealâ: “Onlar inandık dediler De ki: Siz iman etmediniz, ama ‘boyun eğdik’ deyin Henüz iman kalplerinize yerleşmedi (Hucurat14) uyarısında bulunuyor
Kur’an’da bildiği gibi bizler, nefsimizin süslediği gibi değil, Rabbimizin istediği gibi iman etmedikçe, mümin sayılmayız Bu nedenle, imanın kalplerimize tam olarak yerleşmesi en önemli meselemizdir
Halk dilinde “amentü denilen iman esaslarına inanan kimse mümin sayılır Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe, kadere, hayır ve şerrin Allah’ın yaratmasıyla olduğuna inanarak iman esasları yerine getirilmiş olur
İman, Allahu Tealâ’nın kulun kalbine attığı ilahi bir nur ve Rabbani bir şuurdur İmanın temelini işte bu nur ve şuur ile tasdik (kabulleniş) oluşturur Aslında yok olan bir şeye değil, var olduğu halde görünmeyen şeylere iman edilir Bunun için önce imana davet eden Peygamberin sözüne teslim olunur; onun söyledikleri hak kabul edilir İnandıklarının hakikatını anlamak, varlıklarını hissetmek, onları tanımak sonra gelir
İmanın, ilim ve salih amel ile korunma altına alınması gerekir Çünkü kalpteki iman, dil ile ikrar, amel ile ispat edilmezse, ne imanın varlığı anlaşılır, ne de tadına varılır
İman ile amel, kalple vücut gibidir Kalp ve vücut da tek başına ayakta duramaz, hayat bulamaz İmanın, salih amel, taat ve ibadetle gereği yapılınca İslâm yaşanmış olur İslâm imanın ilan edilmesidir İman da İslâm’ın akaidi, yani inançlar bütünüdür Allah katında imansız amel kabul edilmez
İman Herşeyden Üstündür
İşin temeli imandır İman, amelden öncedir ve ondan üstündür Müslümanların amelleri sayı ve şekil olarak aynı olsa bile, kalpteki iman ve yakîn seviyeleri birbirinden farklıdır Aynı namazı kılan iki insanın kıldığı rekat sayısı ve okuduğu ayet miktarı eşit olabilir Fakat namazlarının fazileti, lezzeti ve Allah katındaki kıymeti, kalplerindeki iman, Allah sevgisi, yakîn nuru ve müşahedeye göre farklıdır Herkesin iman seviyesi değişiktir Hatta insanın kendi imanı bile, her an aynı seviyede kalmaz; şartlara göre kuvvetlenir, zayıflar Nuru çoğalır, azalır
İmanın yeri olan kalp, Allahu Tealâ’nın gayb hazinelerinden bir hazinedir Melekut alemine aittir İnsandaki bütün bilgi, marifet, sevgi, korku gibi haller bu kalpte oluşur Allahu Tealâ bu kalbe nazar buyurur, ona emreder ve ona nehyeder Onu kendisine davet eder, ilahi sevgi ve nur oraya iner İnsana kalbine göre değer verilir Bunun için bir insan midesinin derdine düştüğü gibi, en kıymetli cevheri ve asıl emaneti olan kalbinin de derdine düşmeli, onun derdini dindirmek, ihtiyacını gidermek için elinden geleni yapmalıdır
İman Korunma İster
İman taklitte kalırsa, insan gerçek müslüman olamaz İmanı taklitten ve zayıflıktan kurtarmak için, önce iman edilen şeyler hakkında bilgi sahibi olmalıdır Sonra kalpte Allah sevgisini besleyecek sebeplere sarılmalıdır Bu sebeplerin en başında zikir, tefekkür, namaz, dua, helâl lokma, sadaka verme ve haramlardan el çekme gelir Kalbi örten, kirleten, daraltan günahlardan tevbe etmelidir Sık sık ‘la ilâhe ilallah’ kelimei tevhidini kalp ve dil ile söyleyerek imanı tazelemelidir İmanı kuvvetli, edebli ve şerefli Allah dostları ile beraber olmalıdır Bu tedbirlere Ashabı Kiram dahi muhtaçtı Öyle ki, onların tek derdi imanlarını ve kalpteki Allah muhabbetini korumaktı
Hz Rasulullah’ın (AS) vahiy katiplerinden Hanzala elÜseydi (RA) anlatıyor: “Bir gün Ebu Bekir Sıddik (RA) ile karşılaştım, bana:
‘Nasılsın?’ diye sordu Ben de:
‘Hanzala münafık oldu!’ dedim O:
‘Sübhanallah! Sen ne diyorsun?’ dedi Ben:
‘Bizler Hz Rasulullah’ın (AS) yanında bulunuyoruz O bize Cennet ve Cehennem’i anlatıyor Öyle ki, sanki onları gözümüzle görüyor gibi oluyoruz Sonra huzurundan çıkıp çolukçocuğa karışınca ve işlere dalınca, orada aldığımız çok şeyleri unutuyoruz (İçeride bir türlü, dışarıda başka türlü hallere giriyoruz Bunun münafıklık olmasından korkuyorum)’ dedim Hz Ebu Bekir (RA) de:
‘Vallahi bizde de benzeri şeyler oluyor!’ dedi Bu durumu kendisine arzetmek için beraberce Hz Rasulullah’ın (AS) huzuruna gittik Beni görünce:
‘Ey Hanzala neyin var?’ diye sordu Ben:
‘Ya Rasulallah, Hanzala münafık oldu!’ dedim Efendimiz (AS):
‘Bu nasıl sözdür?’ diye sordu Ben de:
‘Ya Rasulallah Sizin huzurunuzda bulunduğumuzda bizlere Cennet ve Cehennem’i hatırlatıyorsunuz Öyle bir hale giriyoruz ki, onları gözümüzle görüyor gibi oluyoruz Sonra huzurunuzdan çıkıp çoluk çocuğa karışınca ve işlere dalınca, orada aldığımız çok şeyleri unutuyoruz!’ dedim Bunun üzerine Rasulullah (AS):
“Nefsim elinde olan Allah’a yemin olsun ki, eğer siz benim yanımda iken elde ettiğiniz duruma ve zikir haline devam edebilseydiniz, melekler ziyaretinize gelir, sizinle yataklarınızda ve yollarınızda müsafaha ederlerdi Fakat ey Hanzala! Bazen böyle, bazen öyle olur buyurdu ve bunu üç defa tekrar etti (Müslim, Tirmizî)
Şeyh Eşref Ali Tânevi (RhA), bu hadisten çıkardığı neticeleri zikrederken diyor ki: “İnsanın bazı amellerinden dolayı nefsine kâfir, münafık gibi onun çirkin sıfatını ifade eden kelimeler kullanması caizdir Müşahede ve melekut aleminin keşfi mümkündür İnsan, bir halde sabit kalmayıp devamlı değişim içinde (tasavvufî tabirle ‘telvin’ halinde) bulunmaktadır Ayrıca, mücahedeler ve riyazetlerle manevi ilerleme elde edildiği gibi; kamil şeyhin sohbeti ve nazarıyla da manevi terakki elde edilebilir Fakat bunun etkisi riyazetle elde edilen gibi derin ve kalıcı değildir Hz Hanzala’nın (RA): ‘Biz Peygamber Efendimiz’den (AS) ayrıldıktan sonra daha çok dünya ile meşgul oluyoruz ve bu arada pek çok şeyi unutuyoruz’ sözü, onun Peygamber Efendimiz’den uzakta kaldığında manevi zayıflığa düşmesinden kaynaklanıyordu (Eşref Ali, Hadislerle Tasavvuf)
Saadet ve nur asrındaki insanlar bu destek ve himayeye muhtaç olunca, felaket devrinde yaşayan bizler, daha fazla imanımızı muhafaza ve kalbimizi ihya derdine düşmeli değil miyiz?
“İman ettim demekle yetinemez ve yakayı kurtaramazsınız, nasıl iman ettiğinizi ve ne derece samimi olduğunuzu ölçeceğiz (Ankebut23) ikazını yapıyor Yüce Rabbimiz Dili ile iman ettiğini söylediği halde, iman edilen şeyleri kalbi ile tasdik etmeyen kimselere Allahu Tealâ: “Onlar inandık dediler De ki: Siz iman etmediniz, ama ‘boyun eğdik’ deyin Henüz iman kalplerinize yerleşmedi (Hucurat14) uyarısında bulunuyor
Kur’an’da bildiği gibi bizler, nefsimizin süslediği gibi değil, Rabbimizin istediği gibi iman etmedikçe, mümin sayılmayız Bu nedenle, imanın kalplerimize tam olarak yerleşmesi en önemli meselemizdir
Halk dilinde “amentü denilen iman esaslarına inanan kimse mümin sayılır Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahiret gününe, kadere, hayır ve şerrin Allah’ın yaratmasıyla olduğuna inanarak iman esasları yerine getirilmiş olur
İman, Allahu Tealâ’nın kulun kalbine attığı ilahi bir nur ve Rabbani bir şuurdur İmanın temelini işte bu nur ve şuur ile tasdik (kabulleniş) oluşturur Aslında yok olan bir şeye değil, var olduğu halde görünmeyen şeylere iman edilir Bunun için önce imana davet eden Peygamberin sözüne teslim olunur; onun söyledikleri hak kabul edilir İnandıklarının hakikatını anlamak, varlıklarını hissetmek, onları tanımak sonra gelir
İmanın, ilim ve salih amel ile korunma altına alınması gerekir Çünkü kalpteki iman, dil ile ikrar, amel ile ispat edilmezse, ne imanın varlığı anlaşılır, ne de tadına varılır
İman ile amel, kalple vücut gibidir Kalp ve vücut da tek başına ayakta duramaz, hayat bulamaz İmanın, salih amel, taat ve ibadetle gereği yapılınca İslâm yaşanmış olur İslâm imanın ilan edilmesidir İman da İslâm’ın akaidi, yani inançlar bütünüdür Allah katında imansız amel kabul edilmez
İman Herşeyden Üstündür
İşin temeli imandır İman, amelden öncedir ve ondan üstündür Müslümanların amelleri sayı ve şekil olarak aynı olsa bile, kalpteki iman ve yakîn seviyeleri birbirinden farklıdır Aynı namazı kılan iki insanın kıldığı rekat sayısı ve okuduğu ayet miktarı eşit olabilir Fakat namazlarının fazileti, lezzeti ve Allah katındaki kıymeti, kalplerindeki iman, Allah sevgisi, yakîn nuru ve müşahedeye göre farklıdır Herkesin iman seviyesi değişiktir Hatta insanın kendi imanı bile, her an aynı seviyede kalmaz; şartlara göre kuvvetlenir, zayıflar Nuru çoğalır, azalır
İmanın yeri olan kalp, Allahu Tealâ’nın gayb hazinelerinden bir hazinedir Melekut alemine aittir İnsandaki bütün bilgi, marifet, sevgi, korku gibi haller bu kalpte oluşur Allahu Tealâ bu kalbe nazar buyurur, ona emreder ve ona nehyeder Onu kendisine davet eder, ilahi sevgi ve nur oraya iner İnsana kalbine göre değer verilir Bunun için bir insan midesinin derdine düştüğü gibi, en kıymetli cevheri ve asıl emaneti olan kalbinin de derdine düşmeli, onun derdini dindirmek, ihtiyacını gidermek için elinden geleni yapmalıdır
İman Korunma İster
İman taklitte kalırsa, insan gerçek müslüman olamaz İmanı taklitten ve zayıflıktan kurtarmak için, önce iman edilen şeyler hakkında bilgi sahibi olmalıdır Sonra kalpte Allah sevgisini besleyecek sebeplere sarılmalıdır Bu sebeplerin en başında zikir, tefekkür, namaz, dua, helâl lokma, sadaka verme ve haramlardan el çekme gelir Kalbi örten, kirleten, daraltan günahlardan tevbe etmelidir Sık sık ‘la ilâhe ilallah’ kelimei tevhidini kalp ve dil ile söyleyerek imanı tazelemelidir İmanı kuvvetli, edebli ve şerefli Allah dostları ile beraber olmalıdır Bu tedbirlere Ashabı Kiram dahi muhtaçtı Öyle ki, onların tek derdi imanlarını ve kalpteki Allah muhabbetini korumaktı
Hz Rasulullah’ın (AS) vahiy katiplerinden Hanzala elÜseydi (RA) anlatıyor: “Bir gün Ebu Bekir Sıddik (RA) ile karşılaştım, bana:
‘Nasılsın?’ diye sordu Ben de:
‘Hanzala münafık oldu!’ dedim O:
‘Sübhanallah! Sen ne diyorsun?’ dedi Ben:
‘Bizler Hz Rasulullah’ın (AS) yanında bulunuyoruz O bize Cennet ve Cehennem’i anlatıyor Öyle ki, sanki onları gözümüzle görüyor gibi oluyoruz Sonra huzurundan çıkıp çolukçocuğa karışınca ve işlere dalınca, orada aldığımız çok şeyleri unutuyoruz (İçeride bir türlü, dışarıda başka türlü hallere giriyoruz Bunun münafıklık olmasından korkuyorum)’ dedim Hz Ebu Bekir (RA) de:
‘Vallahi bizde de benzeri şeyler oluyor!’ dedi Bu durumu kendisine arzetmek için beraberce Hz Rasulullah’ın (AS) huzuruna gittik Beni görünce:
‘Ey Hanzala neyin var?’ diye sordu Ben:
‘Ya Rasulallah, Hanzala münafık oldu!’ dedim Efendimiz (AS):
‘Bu nasıl sözdür?’ diye sordu Ben de:
‘Ya Rasulallah Sizin huzurunuzda bulunduğumuzda bizlere Cennet ve Cehennem’i hatırlatıyorsunuz Öyle bir hale giriyoruz ki, onları gözümüzle görüyor gibi oluyoruz Sonra huzurunuzdan çıkıp çoluk çocuğa karışınca ve işlere dalınca, orada aldığımız çok şeyleri unutuyoruz!’ dedim Bunun üzerine Rasulullah (AS):
“Nefsim elinde olan Allah’a yemin olsun ki, eğer siz benim yanımda iken elde ettiğiniz duruma ve zikir haline devam edebilseydiniz, melekler ziyaretinize gelir, sizinle yataklarınızda ve yollarınızda müsafaha ederlerdi Fakat ey Hanzala! Bazen böyle, bazen öyle olur buyurdu ve bunu üç defa tekrar etti (Müslim, Tirmizî)
Şeyh Eşref Ali Tânevi (RhA), bu hadisten çıkardığı neticeleri zikrederken diyor ki: “İnsanın bazı amellerinden dolayı nefsine kâfir, münafık gibi onun çirkin sıfatını ifade eden kelimeler kullanması caizdir Müşahede ve melekut aleminin keşfi mümkündür İnsan, bir halde sabit kalmayıp devamlı değişim içinde (tasavvufî tabirle ‘telvin’ halinde) bulunmaktadır Ayrıca, mücahedeler ve riyazetlerle manevi ilerleme elde edildiği gibi; kamil şeyhin sohbeti ve nazarıyla da manevi terakki elde edilebilir Fakat bunun etkisi riyazetle elde edilen gibi derin ve kalıcı değildir Hz Hanzala’nın (RA): ‘Biz Peygamber Efendimiz’den (AS) ayrıldıktan sonra daha çok dünya ile meşgul oluyoruz ve bu arada pek çok şeyi unutuyoruz’ sözü, onun Peygamber Efendimiz’den uzakta kaldığında manevi zayıflığa düşmesinden kaynaklanıyordu (Eşref Ali, Hadislerle Tasavvuf)
Saadet ve nur asrındaki insanlar bu destek ve himayeye muhtaç olunca, felaket devrinde yaşayan bizler, daha fazla imanımızı muhafaza ve kalbimizi ihya derdine düşmeli değil miyiz?
