Night Call – İnceleme

‘Neo-noir’ dedektiflik / polisiye macera olarak tanımlanan Night Call bir müddet evvel oyun severlerle buluştu. Her ne kadar macera denilse de bugünlerdeki macera oyunlarından fazla eskilerin metin tabanlı maceralarına, günümüzün de görsel roman dediğimiz usulüne daha yakın bir oyun. Paris gecelerindeki maceramız bizlere neler getirmiş, bizden neler götürmüş, buyurun daima birlikte bakalım…

Ben Hasan. Taksiciyim. Boş vakitlerimde da dedektiflik yapıyorum…

Kahramanımız Mağrip kökenli bir Fransız. Bir takside çalışıyor, ekmeğinin peşinde, geçim derdinde, başkaca bir gayesi yok. En azından başlangıçta bize sunulan tablo bu. Bir gece yolcusunu bıraktığı noktada yolcusu öldürülüyor, katil kendisine de saldırıyor ve kahramanımız komaya giriyor. Aylar süren komanın akabinde tekrar işimizin başına dönüyoruz, hayatımıza kaldığımız mekandan devam etmeye çalışıyoruz.


Atağın olduğu geceye dair hatırladığımız pek bir şey yok. Polis de işin peşini bırakmıyor, bize saldıran kiralık katili yakalamak için çabalıyorlar. Soruşturmanın başındaki hanımefendi bu iş için bizim de desteğimizi talep ediyor. Şayet kendilerine yardımcı olmaz, bu işin aydınlatılmasına ek sunmazsak eski defterleri açmak, bu günahları da bizim üzerimize yıkmakla tehdit ediyor bizi sevgili Busset ablamız. Biz de el mahkûm, yardımcı olmayı kabul ediyoruz. Bizden beklentisi yalın: Gece boyunca Paris caddelerini, sokaklarını dolanacak, yolcularımızla sohbet edip dava ile ilişkilendirilebilecek malumatlar toplamaya çalışacağız. Sonrasında da belgeleri toparlayıp kendilerine işte bu isim katil olabilir diyeceğiz. Gördünüz mü, bir anda taksicilikten şahsi dedektifliğe terfi ettik, Paris resmen fırsatlar kentiymiş yahu

Paris gecelerinden insan manzaraları…

Oyunumuz biraz görsel roman, biraz da eskilerin metin macera usulünde bir oyun. Oyun boyunca yaptığımız şey nerelere uğrayacağımız, hangi yolcuları alacağımız, onların sorularına nasıl yanıtlar vereceğimiz ve/veya onlara nasıl sorular yöneteceğimiz ile ilgili tercihlerde bulunmak. Gecenin ahir da elimizdeki haberleri gözden geçirip vakayı tahlil ettiğimiz tahtaya işlemek, şüpheliler ile delilleri eşleştirip hikâyenin ahir polise sunacağımız ismin hangisi olacağına karar vermeye çalışmak. Arada benzin almaya gidelim, marketteki evlatlarla sohbet edelim, gazete alıp haberlere göz atalım, eski tanıdıkları ziyaret edip onlardan vaka hakkında malumat toplayalım üzere yan faaliyetlerimiz de oluyor.



Oyunda muhabereye geçebileceğimiz 75 farklı karakter/yolcu bölge alıyor Passindex’te görüldüğü kadarıyla. Bir haftalık maceramızda bunların yaklaşık yarısıyla karşılaşıyoruz. Bazıları araştırmamız açısından kıymetli olabilecek haberler paylaşırken, bazılarıninsa hikayemizle uzaktan yakından alakası yok, belirli ki oyuna renk katalım diye eklenmişler. Bana kalırsa düzgün de olmuş. Çünkü sizi kimi devir hüzünlendirecek, kimi vakit niyetlere salacak, kimi devir da yüzünüze tebessümler konduracak hikayelere sahip isimler bulunuyor bunların arasında. Natürel aralarında lüzumsuz diyebileceklerimiz de var.

Çapkınlık peşinde koşan ve bize de çapkınlık dersleri veren bir adam, evlat sahibi olmaya çalışan ve bunun için donör arayan bir lezbiyen çift, kaza geçirmiş ve bakıma muhtaç hale gelen oğlunun bakımıyla uğraşan bir eski hemşire, kız arkadaşının çetinle yerküre klasiklerini okuttuğu bir genç… Sahiden çok farklı insanlarla karşılaşıp farklı hikayelere kulak misafiri, devir hengam da ortak olabiliyorsunuz. Kişisel problemlere dair de yerküre problemleri üzerine de lâtif anekdotlara denk gelebiliyorsunuz. Oyunun bence en zevkli kısmı da bu kısımlar. Çünkü o denli aman aman dedektiflik yaptığınız, sürece müdahil olduğunuz yok. Neredeyse her şey tabiatıyla işliyor. Finalde yaptığınız tercihler bir şeyleri değiştirdiğinizi düşündürüyor ancak evvelki yaptıklarınız işin gidişatını çok da etkilemiş hissettirmiyor.



Eleştirilebilecek noktalardan birisi de bu esasen. Oyunun tanıtımında çok farklı hikayelerden, çizgisel olmayan bir akıştan bahsediliyordu. Lakin ana hikâye için durum çok da farklılaşıyormuş üzere gelmedi bana. İki başka oynayışta da tıpkı karakterin katil olduğu bir tabloyla karşılaştım. Halbuki, bir oyundaki katilin vesair oynayışta hatasız birisi olabileceği, tekrar oynanabilirliğin yüksek olduğu bir oyun vadediliyordu. Kim bilir tahminen nitekim de söyledikleri üzeredir, ancak ben buna ait bir işaret göremedim ne yazık ki. Alışılmış bunun için oyunun 3 farklı oynanış stilini de başka ayrı denemek gerekebilir, siz talihinizi bir de o denli deneyin isterseniz.

Mekanı gelmişken şu farklı oyun stillerinden de bahsedeyim. Oyuna başlarken size bununla ilgili tercihiniz soruluyor ve velev delillerin şüpheliler ile eşleştirildiği velev birbirinden bağımsız haber modülleri halinde sunulduğu bir stili tercih edebiliyorsunuz. Bir mealde oyunun zorluk aşaması diyebiliriz bu tercihe. Tekrar oynamak istediğinizde bu tercihi de değiştirmeniz de yarar var, bu biçimde en azından biraz farklı bir oyun deneyimi yaşamış olursunuz. Yoksa üç aşağı beş yukarı tıpkı hikayeyi tekrar tekrar okumak üzere bir şey oluyor.


Son kertede, ana hikayesi çok da uygun işlenememiş üzere hissettiren, bilhassa karakterimizle empati kurmamızı, onu benimsememizi sağlamaktan uzak bir senaryo, çok da ziyade etkileşime girmenize gerek bırakmayacak, kitap okur üzere ilerlediğiniz bir oynanış ile vasat bir tablo sunuyor; lakin şirin müzikleri ve yolcularınızdan kimilerinin enteresan hikayeleri ile artı puan toplamayı başarıyor. Yekuna baktığımızda almazsanız çok şey kaybetmeyeceğiniz, fakat bir indirim devrinde alıp oynadığınızda da 2-3 saatlik beğenilen bir deneyim yaşatabilecek bir imalat. Hafızanızda konum etmez gelgelelim ‘ben bu oyunu niçin oynadım ki artık?’ diye söylenmenize de neden olmaz. Son karar, her vakit olduğu üzere tekrar sizlerin…