Okul Öncesi Hayvanlarla İlgili Hikayeler

Hayvanlarla İlgili Hikayeler

Okul Öncesi Hayvanlarla İlgili Öykü

Kelebeğin Hikayesi

Bir gün, kırlarda gezintiye meydana çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , küçük bir kozanın varlığını fark etti Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu varsayım ediyordu Böyle bir fırsat yeniden ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , lakin henüz kelebeğin ufak bedeni o delikten çıkmadı Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü Sözde kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , bundan böyle yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona Bu yüzden , kelebeğe tezgâhtar olmaya karar verdi: cebindeki minik çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı Bu Nedenle , biriki dakika içinde kelebek zahmetsizce dışarı çıkıverdi Lakin bedeni kuru ve minicik , kanatları buruş buruştu Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak dek güçleneceğini umuyordu Ama bunlardan hiçbiri olmadı Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir gövde ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi Ne kadar denese de , katiyen uçamadı Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine karşın anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allahın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına yollamak ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını temin etmek için seçtiği bir yol olduğuydu Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Ara Sıra , hayatta iyice ihtiyaç duyduğumuz şey , çabalardır Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o vakit , bir anlamda sakat kalırdık Olabileceğimiz dek güçlenemezdik o vakit Ve asla uçamazdık

Hayvanlarla İlgili Öykü

Bir gün, kırlarda gezintiye meydana çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , minik bir kozanın varlığını gördü Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu varsayım ediyordu Böyle bir fırsat bir daha ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü birincil dakikalara tanık olmak istedi Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , lakin demin kelebeğin ufak bedeni o delikten çıkmadı Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için uğraş harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü Sanki kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , bundan böyle yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona Bu yüzden , kelebeğe tezgâhtar olmaya karar verdi: cebindeki minik çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı Böylece , biriki dakika içinde kelebek zahmetsizce dışarı çıkıverdi Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatları buruş buruştu Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak değin güçleneceğini umuyordu Fakat bunlardan hiçbiri olmadı Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir vücut ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi Ne değin denese de , asla uçamadı Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine karşın anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allahın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını karşılamak için seçtiği bir yol olduğuydu Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Bazen , hayatta bütün olarak gereksinim duyduğumuz şey , çabalardır Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize müsade verseydi , o süre , bir anlamda sakat kalırdık Olabileceğimiz değin güçlenemezdik o zaman Ve asla uçamazdık

Hayvanlarla ilgili kısa hikaye

Bir gün, bir çiftçinin eşeği kuyuya düşer Adam ne yapacağını düşünürken, hayvan saatlerce anırır En sonunda çiftçi, hayvanın zaten yaşlı olduğunu ve kuyunun da çoktandır kapanması gerektiğini düşünür ve eşeği kuyudan çıkarmaya değmeyeceğine karar verir Bütün komşularını yardıma çağırır herkes birer kürek alarak kuyuya toprak atmaya başlarlar Eşek başına gelenin ne olduğunu ayrım edince, önce daha beter bağırmaya başlar Sonra, herkesin şaşkınlığı aşağıda, aniden sesini keser
Birkaç kürek toprak daha attıktan sonradan, çiftçi kuyuya bakar Gözlerine inanamaz Eşek, sırtına düşen her kürek toprakla harikulade bir şey yapmakta, silkelenerek toprağı sırtından aşağıya atmaktadır Bu şekilde de yükselen toprak onun yukarı çıkmasına basamak hazırlamaktadır
Bir vakit sonra, komşular toprak atmaya devam edince, herkesin şaşkınlığı altında eşek, kuyunun kenarından dışarı atlayıp, koşarak uzaklaşır! E yan bu hikâyenin dahası kıssadan hissesi var bizler için Yaşam üzerinize daima toprak atacaktır; her türlü kötülükle
ışte bu kuyudan çıkmanın sırrı, bu kötülükleri silkeleyip atmak ve bir adım yükselebilmektir
Sıkıntılarımızın her biri bir kürek topraktır Onlardan kurtulmanın yolu da bir adım atmaktır En derin kuyulardan bile yılmayarak, usanmayarak çıkabiliriz
Silkelenin, atın sırtınızdakileri, bir adım daha yukarı çıkın
Sevgili Halk, Sizler ne değin şanslısınız ama aileniz, dostlarınız, gizli bir yuvanız var Ben ise bunlara sahip olmayan bir Köpekim,
Ankara'da Hayvanları Koruma Derneği'nin barınaklarında 350 köpek, 150 kedi, 1 beygir ve 1 ayı arkadaşımla birlikte yaşıyorum
Hiç bir suçumuz değil sahiden lakin doğal ortamımız kalmadığından, ömrünün sonuna kadar ayağı çime basamayacak, dört nala koşup, sırt üstü yuvarlanamayacak, hiç bir afdan yararlanamayacak esir kampı mahkumlarıyız
Biliyor musunuz? Hayvanları Koruma Derneği'nin barınaklarına yıllardır kimsecikler uğramıyor Burada 22 yaşında köpekler, 18 yaşında kediler var Tek istediğimiz başımızı okşayacak bir el arada sırada birileri uğruyor lakin onlar da tür köpek istiyorlarmış Hayriye teyze Bu tür değil lakindiyor Hiç yüzüme bile bakmıyorlar ve beni almıyorlar
Benim fazla sevdiğim bir sahibim vardı Bir gün uyudu ve bir daha uyanmadı Evde cümbür cemaat çok ağladı Sahibimi bir tahta kutuya koydular ve bir çukura gömdüler Ben günlerce o çukuru kazmaya çalıştım fakat ona ulaşamadım Yemedim, içmedim, uyumadım Sabahlara değin uludum Kötü fena adamlar beni taşlarla kovaladılar ama gitmedim Sonradan Gamze abla beni mezarlıkta ölmek üzereyken buldu ve bu barınaklara getirdi Adımı ona hiç söyleyemedim O da bana Arkadaş adını taktı
Ilk geldiğimde, oda arkadaşımın hikayesi bana fazla benziyordu O da, sahipleriyle Bodrum'a giderken trafik kazası yapmışlar Sahipleri genç bir Alman çiftmiş ve kanlar içinde diğer bir arabaya koyup, ***ürmüşler Bonnie, 1 hafta minibüsün başında onların dönmelerini beklemiş Arabayı tahlil etmek isteyen Jandarmayı ısırmış Havaya alev açmışlar, gerçi yerinden kıpırdatamamışlar ve minibüse girememişler Izdıraplı ulumasına son vermek için tam vuracaklarken raslantı Gamze abla ona rastlamış Onu ben geldikten kısa bir zaman sonra Almanya'ya, sahiplerinin ailesine gönderdi
Burada her birimizin ayrı bir acıklı hikayesi var Karnımız doyuyor, sokaktaki gibi tekme yemiyoruz lakin mutsuzuz Bazılarımız burada doğdu, büyüklerin anlattığı kırlarda koşmak, kedi kovalamak, banyo yapmak gibi hikayeleri, başlarını yanlamasına eğip, tek kulaklarını kabartarak, hayretle dinliyorlar
Küçükler fazla yaşamıyor zaten Sığınak hastalığıdenilen bir hastalıktan defalarca ölüyorlar Hayriye teyze cok ağlıyor Ben gerçi kendimi şanslı sayıyorum çünkü, sokakta artı kalmadım Aramızda pek arkadaşlar var oysa, üzerlerinde deneyler yapmışlar, arkadaki ayağını öne, önü arkaya takmışlar, böbreklerini, midelerini kesmişler, belediye vurmuş, vücudunda gün be gün oksitlenerek, zehirleyen saçmalar olan ve trafik kazalarında sakat kalmış olanlar, cok acı çekenler var Zaten çoğu sakat ama Gamze abla onlara iyi davranıyor Şu Anda yeni evler yapıyor bizim için ve orada daha iyi şartlarda yaşayacakmışız
Bakın size üstelik ne anlatacağım? Bir gün Avusturyalı bir bayan geldi Nesil olmayan bir köpek istiyorumdedi Hepimiz tellere yapışıp defalarca bir ağızdan Beni al, beni aldiye bağırdık Aramızda Kontes diye çirkin lakin çok zeki bir kız vardı Telin arasından kaçıp, gitti o hanımın arabasına bindi Hepimiz bakakaldık
Şimdi çok mutluymuş bir defa bizi ziyarete geldi tanıyamadık sık sık uçakla yurt dışına gidiyormuş, sahibinin yatağında yatıyormuş Adını değiştirmişler Noel Jeanyapmışlar O güzel kokusu ve üzerindeki şık paltosu gözümün önünden gitmiyor
Gece çökünce, oda arkadaşlarımla birbirimize sarılıp, sabaha değin konuşuyoruz Kimileri eski sahiplerinin onları ne dek sevdiğini ama sudan sebeplerle ondan nasıl kurtulduklarını anlatıyorlar Fakat sahiplerine de toz kondurmayıp, gerçekte onların haklı olduklarına dair sebepler uyduruyorlar Kimilerimiz hiç gerçek olmayacağını mahsus, sıcak bir eve kavuşunca , sahibini ne değin seveceğini, hatta onun için canını bile verebileceğini anlatıyor

Kim bilir Şayet Şayet bir gün beni de isteyen birisi olur *