Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
iltasyazilim
FD Üye
Serveri Kâinat zaman zaman şanlı eshabını toplar, tadına doyulmaz sohbetler yapardı
Medine’nin nurlu gençlerinden Nevfel (RadıyALLAHu anh) bunları hiç kaçırmaz, âdeta kaydeder, kelimesi kelimesine aktarmaya bakardı
Bir gün yüzü suyu hürmetine âlemlerin yaratıldığı server şehadetten söz açtı: “Kıyâmet gününde şehidler, Mahşer yerine gelirken; Peygamberler ayağa kalkar Onlar; çocuklarından, akraba ve dostlarından 70000 kişiye şefaat eder (Cehennemden kurtarırlar)
Gel de heyecanlanma Müjdenin güzelliğine bak
Nevfel soluk soluğa eve koştu İki oğlunu ve hanımını alıp geldi, Efendimizin (SallALLAHü aleyhi ve sellem) huzuruna çıktı “Yâ Resûlullah! Bir duâ etsem amin der misiniz?
Gül yüzlü Nebi, adı güzel Muhammed (SallALLAHü aleyhi ve sellem) tebessüm buyurdular
Nevfel büyük bir aşkla ellerini açtı ve “Yâ Rabbi dedi, “Nevfel kulunu şehid, yavrularını yetim, hanımını dul bırak!
Bu içli niyaza hanımı ve çocukları da katıldılar
Nitekim Nevfel çıkdığı ilk gazada (Uhud’da) şehid oldu Kâfirler mübarek naaşını paraladı, tanınmaz hale soktular
Hazreti Ali Anlatır:
“Gazâdan sonra Medine’ye dönüyorduk, şehre yaklaşınca kadınlar ve çocuklar bizi istikbale (karşılamaya) çıktılar ALLAHü Teâlâ'nın takdirine razıydılar ama yine de bir ümit, bir merak
Eşleri, oğulları, babaları dönecek mi bilmiyorlar
Nitekim Nevfel’in hanımı, çocukları ve ihtiyar anası da önümüze durdular Büyük bir muhabbetle “Gazânız mübârek olsun Yâ Resûlullah! dediler, sonra Nevfel’i sordular
Efendimizin güzel gözleri nemlendi, “o şehit oldu diyemedi Elleriyle arka tarafı işaret edip yürüdüler Efendimizin ardından Ammar’la birlikte geliyoruz
Nevfel’in hanımı ve çocukları bu kez bize yöneldiler
Râsulullah Efendimizin vermediği haberi biz nasıl verebiliriz? Aynen onun yaptığı gibi yaptık, elimizle arkayı işaret ettik
Hattaboğlu Ömer de, aynı şekilde hareket etmek zorunda kaldı, Osman bin Affan ona keza
Kafilenin sonunda Ebû Bekir Sıddîk geliyordu, yanında Muaz bin Cebel, üç beş adım gerisinde de Zübeyr bin Avvam
Gerçekten çok zor durumdaydı, onun “arkada işareti yapmak gibi bir şansı kalmamıştı Ebû Bekir’in ıstırabını anlayabiliyorduk, hem doğru konuşmak isterdi, hem de Râsulullah gibi davranmayı arzulardı Efendimize uymamaktan hepimiz korkardık ama o daha çok korkardı
Peki yalan? Hayır hayır böyle bir şeyi hiç yapmadı ve yapmazdı
Nevfel’in anası, hanımı ve çocukları Sıddîk’i çevirip halkaladı, her biri ayrı tondan “Nevfel’e ne oldu diye sormaya başladılar
Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak!
Hazreti Ebû Bekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı:
Yâ ALLAH!
Yâ Nevfel!
Donduk kaldık, nasıl bir sessizlik oldu anlatamam Birden ovayı bir nal sesi doldurdu ve uzaklardan bir toz bulutu kalktı Yayından boşanırcasına koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı Süvari dizginleri çekip sordu “buyur ya Sıddîk! Beni mi çağırdın?
Yüzünden keyfiyesini çıkarıp attı
Aaaa Nevfel!
Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı, canlı
Biraz evvel onu libaslarıyla gömmedik mi, üstüne toprak atmadık mı?
Müminler henüz hadisenin şaşkınlığını yaşarken, Cebrail Aleyhisselâm göründü Efendimize “Yâ ResûlALLAH diye haber getirdi, “Hak teâlânın selâmı var Buyurdular ki:
Eğer mağara arkadaşın bir kere daha ALLAH deseydi yüceliğim hakkı için, bütün şehidleri diriltirdim Çünkü Ebû Bekir kulum; cahiliye devrinde bile, yalan söylemedi
Nevfel bundan sonrayıllarca yaşar Nihayet duası kabul olur ve Yemame cenginde umduğuna kavuşur, şehadet şerbetini yudumlar
Medine’nin nurlu gençlerinden Nevfel (RadıyALLAHu anh) bunları hiç kaçırmaz, âdeta kaydeder, kelimesi kelimesine aktarmaya bakardı
Bir gün yüzü suyu hürmetine âlemlerin yaratıldığı server şehadetten söz açtı: “Kıyâmet gününde şehidler, Mahşer yerine gelirken; Peygamberler ayağa kalkar Onlar; çocuklarından, akraba ve dostlarından 70000 kişiye şefaat eder (Cehennemden kurtarırlar)
Gel de heyecanlanma Müjdenin güzelliğine bak
Nevfel soluk soluğa eve koştu İki oğlunu ve hanımını alıp geldi, Efendimizin (SallALLAHü aleyhi ve sellem) huzuruna çıktı “Yâ Resûlullah! Bir duâ etsem amin der misiniz?
Gül yüzlü Nebi, adı güzel Muhammed (SallALLAHü aleyhi ve sellem) tebessüm buyurdular
Nevfel büyük bir aşkla ellerini açtı ve “Yâ Rabbi dedi, “Nevfel kulunu şehid, yavrularını yetim, hanımını dul bırak!
Bu içli niyaza hanımı ve çocukları da katıldılar
Nitekim Nevfel çıkdığı ilk gazada (Uhud’da) şehid oldu Kâfirler mübarek naaşını paraladı, tanınmaz hale soktular
Hazreti Ali Anlatır:
“Gazâdan sonra Medine’ye dönüyorduk, şehre yaklaşınca kadınlar ve çocuklar bizi istikbale (karşılamaya) çıktılar ALLAHü Teâlâ'nın takdirine razıydılar ama yine de bir ümit, bir merak
Eşleri, oğulları, babaları dönecek mi bilmiyorlar
Nitekim Nevfel’in hanımı, çocukları ve ihtiyar anası da önümüze durdular Büyük bir muhabbetle “Gazânız mübârek olsun Yâ Resûlullah! dediler, sonra Nevfel’i sordular
Efendimizin güzel gözleri nemlendi, “o şehit oldu diyemedi Elleriyle arka tarafı işaret edip yürüdüler Efendimizin ardından Ammar’la birlikte geliyoruz
Nevfel’in hanımı ve çocukları bu kez bize yöneldiler
Râsulullah Efendimizin vermediği haberi biz nasıl verebiliriz? Aynen onun yaptığı gibi yaptık, elimizle arkayı işaret ettik
Hattaboğlu Ömer de, aynı şekilde hareket etmek zorunda kaldı, Osman bin Affan ona keza
Kafilenin sonunda Ebû Bekir Sıddîk geliyordu, yanında Muaz bin Cebel, üç beş adım gerisinde de Zübeyr bin Avvam
Gerçekten çok zor durumdaydı, onun “arkada işareti yapmak gibi bir şansı kalmamıştı Ebû Bekir’in ıstırabını anlayabiliyorduk, hem doğru konuşmak isterdi, hem de Râsulullah gibi davranmayı arzulardı Efendimize uymamaktan hepimiz korkardık ama o daha çok korkardı
Peki yalan? Hayır hayır böyle bir şeyi hiç yapmadı ve yapmazdı
Nevfel’in anası, hanımı ve çocukları Sıddîk’i çevirip halkaladı, her biri ayrı tondan “Nevfel’e ne oldu diye sormaya başladılar
Ne söylenebilir ki? Sıkıntıya bak!
Hazreti Ebû Bekir gözlerini yumdu ve inlercesine haykırdı:
Yâ ALLAH!
Yâ Nevfel!
Donduk kaldık, nasıl bir sessizlik oldu anlatamam Birden ovayı bir nal sesi doldurdu ve uzaklardan bir toz bulutu kalktı Yayından boşanırcasına koşan bir at yıldırım hızıyla yaklaştı Süvari dizginleri çekip sordu “buyur ya Sıddîk! Beni mi çağırdın?
Yüzünden keyfiyesini çıkarıp attı
Aaaa Nevfel!
Daha genç, daha taze, daha nurlu, hem kanlı, canlı
Biraz evvel onu libaslarıyla gömmedik mi, üstüne toprak atmadık mı?
Müminler henüz hadisenin şaşkınlığını yaşarken, Cebrail Aleyhisselâm göründü Efendimize “Yâ ResûlALLAH diye haber getirdi, “Hak teâlânın selâmı var Buyurdular ki:
Eğer mağara arkadaşın bir kere daha ALLAH deseydi yüceliğim hakkı için, bütün şehidleri diriltirdim Çünkü Ebû Bekir kulum; cahiliye devrinde bile, yalan söylemedi
Nevfel bundan sonrayıllarca yaşar Nihayet duası kabul olur ve Yemame cenginde umduğuna kavuşur, şehadet şerbetini yudumlar
