Ölmek vardı dedim birden

Ölmek vardı dedim aniden Ölmek vardı dedim birdenbire Saat gece ikiyi bilmem kaç geçiyordu Esrik bir düş uğradı gözlerimin kıyısına “ yaşamak “ dedi titrek ellerime otağ kurmuştu kırık bir kalem ve şiirim haykırdı dudaklarımın suskunluklarına inat “ gülmek “ dedi yolyordam bilmez kelimeler düğümlendi boğazıma ölmek dedim vefat etmek sevda adına ölmek kutlu yolda ölmek ve bir ses dokundu kulaklarıma uzaklardan “ sus “ dedi “ dinle “ dedi “ vakit “ dedi “ kavuşmak “ dedi üç ucu yanık mektuplar yazdım tek taraflı düşlemeler sığdırıp beyazlığına aklı vurdum ıssızlıklara hayra yoruldu sayıklamalarım ve “ yanmak “ dedim delice harlayıp tüm yangınları en her tarafta isyan dokuyup siyah beyaz hatıralara yemin içerek ve “ vefat etmek “ dedim birdenbire gece saat ikiyi bilmem kaç geçiyordu ve sustum alinti