ölüden mektup

ölüden mektup ÖLÜDEN MEKTUP Dostlarım, Dün, oldukça yağmurlu, Mezarlık çamurluydu, Özür dilerim Hastalığım amansız, Ölümüm; size kadar Erken ve zamansızdı Kara haber Tez yayıldı Aldınız Cami avlusuna, koşup geldiniz, Son bir görev bildiniz Kiminiz, Namaz vaktini, iple çektiniz Acele işiniz vardı, gidecektiniz Kiminiz, Kaçamak tebessümle, Hasretler giderdiniz; ''Bir araya varmak için, Ölümler mi gerekirdi?'' Dediniz O soğuk sandığınız, Musalla taşında ben; Üşüyüp titremeden, Sımsıcak yatıyordum Hepinize bakıyor, Aklınızdan geçenleri, Birer birer okuyordum Kiminize tarafından ben; Iddiaya Göre bir melekmişim Kiminize göre de; Dürüst bir salakmışım Ama Siz, ölüleri, Hiçbir şey duymaz sanır, Bir kadavra tanırdınız Aklınızdan geçenleri söylesem; Utanırdınız Sözlerimi; Nankörlüğe vermeyin Namaz vakti, hepiniz; Epeyce naziktiniz İmam beni sorunca: ''İyi biliriz'' dediniz Beni mahçup ettiniz Bana çiçek gönderen, Vefâkar can dostlarım; Cemil, Şükrü ve Ahmet, Bu ne zahmet efendim, Bu ne zahmet Ya arkadaşım Sadi; Yarım kalan işime, Ve dul kalan eşime, Göz koyan âdi ! Sabırsızlanmayın, Nefâset Hanım İşte sıra, size geldi a canım Hani var ya O ilk gece, Toplanmıştık ailece, Bir şeyler soruyordu, Gözlerin hece hece Fakat ben, o bakışın, Üzerinde hiç durmamış, Kötüye yormamıştım Şu Anda anladım ama; Resmen ihânet Kocan; Ağır aksak amma, İyi adam Nefâset Ne olur Sen de onu, Azıcık yöneticilik et 'Dünya düzeni' böyle, Kocana selâm söyle Sayın, belediye başkanım, Çocukluk arkadaşım; Sarı Seyfettin Cenazeme itibar verdin, Hoşgeldin Şu son yıllarda senin, Tapudaki sicillerin, Kabardıkça kabarmış; Üç apartman, Altı yazlık, Yedi işyeri, Rahmetli babandan, Miras kalmıştı Bak Sevgili dostum Sarı Seyfettin, Bu türlü masalları, Burada anlatan çok Lakin, hiç dinleyen yok Hani Bir sözün vardı: ''Su akarken, küp dolsun'' Dolsun fakat Seyfettin, Buralarda küp müp yok, Haberin olsun ! Hazır, yeri gelmişken; Şu senin Eşref'in de, Kulağını çekiver ''Geçim sıkıntısı'' deyip, Daldı rüşvete; Kan kusturdu millete Bu yollardan kaçınsın, Maaşıyla geçinsin Ne gerek var, bu değin, Mala, mülke, servete ? Allah, zevâl vermesin, Hükümete, devlete Gazeteci meslektaşım, Ve kader arkadaşım, Donkişot Osman Sana ne, elâlemin, Üç keçi, beş koyunu? Üç yıl mapusta yattın, Ölçmedin mi boyunu? Sürdürme şu oyunu Biricik oğlum Celâl; Cenazede, Festival lacivertleri giydin, SankiBir şeyleri kutlar gibiydin Çok içmiştin, Sarhoştun Mezar dönüşü derhal, Komisyoncuya koştun ''Ölüm adalet, servet helâl'' Acelen neydi Celâl ? O, mâsum kalbinde sen, Ne sırlar saklarmışsın Meğerse, yıllar yılı, Ölmemi beklermişsin Hoş kızım Muallâ, Görümcene dikkat et Kendini kolla Onu, öyle görüştürme Kocan Şenol'la Fakat Kaynanan pak; Insancıl bir kadın Ah! Şu senin inadın ! Ne olur, arada bir, Birazcık alla pulla Bilirim Sen gitmezsin Hiç Olmazsa, kocanı yolla Bu mektupta adını, Anmadığım dostlarım Sahte gözyaşlarına, Kanmadığım dostlarım Hepiniz birer yumak, Açmakla bitmez Sizleri yazmaya Kitaplar yetmez Bu dünya böyle döndü, Yeniden böyle dönecek, Nefes borcu biçare, Ölümle ödenecek Mal, mal, şöhret, ganimet, Sanmayın, gerçek nimet Görüyorum fakat,hepsi; İnsana eziyetmiş MEĞER, YAŞAMAK DIYET, ÖLMEKSE, HÜRRİYETMİŞ