Ölünce Ölmüş mü Olacağız??çoooook güzelllll‏

Ölünce Ölmüş mü Olacağız??çoooook güzelllll‏ çoooook güzelllll Karanlıktaymışlar İki embriyo, bir asıl rahminde Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş Elleri, ayakları belirginleşmiş Gözleri çıktıkça meydana, İkisi de çevrede olup biteni ayrım etmiş Ne bakımlı, ne güvenli bir dünyaymış bu Sıcak, nemli, sevgi doymuş 'Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz fakat' demişler, 'bize ne mutlu' Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler Onları besleyip büyüten kordonu fark edince O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler Daha Sonra başlamış bir varoluş tartışması: 'Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk' diye sormuş ikizler 'Annemiz' demiş biri, 'O bizi var etti, bize can verdi' 'Ne biliyorsun' diye itiraz etmiş öbür, 'Sen hiç Anneni görmedin ama': 'Belki de o sadece zihnimizdedir Anne inancı bizi rahatlattığı için uydurduğumuz bir şeydir' Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler Bundan Böyle parmakları ve kulakları varmış kerataların Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın Gün gelecek, bu güzelim yaşam bitecek; Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek ' Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz' diye fısıldamış ikizlerden biri efkarla ' Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiş öteki; 'doyamadım fakat daha hayata' ' Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, ola ki doğumdan sonradan yaşam vardır' Sormuş kederli olan: ' Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek Ondan daha sonra başımıza neler gelecek?' Şiirle cevaplamış iyimser olan: 'Birçok dışarı giden memnun ki yerinden fazla seneler geçti dönen değil seferinden' Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış Astarlı kollarıyla birbirlerine son defa sarılıp vedalaşmışlar Ve 'ömrümüz bitti' diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu, Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan değişik hayata çıkmışlar Bu bir CAN DUNDAR Yazısıdır, hayatı yalnızca dünyadan ibaret sananlar gibi,yaşamlarının sadece başlıca rahminde olduğunu ve doğunca öleceklerini sanıyorlar Kimbilir belkide bizde yanılıyoruz onlar gibi Ölünce ölmüş yok, belkide doğmuş olacaz Nerden bilebiliriz ki!