Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden

Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanında ne kızarmış ekmek kokusu, ne de annemin yağlı, reçelli ekmekleri Kopkoyu, bir yalnızlık demledim kendime Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden Yetmedi Arkasında bir sıra duvar ördüm, en kalın taş bloğu ile, sadece bir sıra Tekrar yetmedi Ardındaki bir sıra, bir sıra daha Ben bir koydukça, beş koydu yaşam Örüldükçe örüldü, yükseldikçe yükseldi Duvarlarından ışık sızmıyor surlarımın Kopkoyu bir karanlık ördüm kendime Hemen güneşin ne doğuşu, ne batışı görünür oldu buralardan Grubun turuncu, sarı rengi değil bundan böyle Değil bundan böyle mavinin yeşile çalan tonları Değil artık pembe, beyaz pastel bir bahar Fazla zamandır kumdan kale yapıp, bir dalganın alıp, götürüşünü beklemedim Çıplak ayakla kumsalda koşmadım Deniz kabuğu toplamadım Fazla vakit oldu, nilüferlerin yaprağından, tırtılın umuduna kanat açmayalı Fazla zamandır yağmura yakalanmadım Saçlarımdan süzülmedi damlalar Fazla zaman oldu, gökkuşağı görüp, çığlık atmayalı Çok, çok vakit oldu pencerenin buğusunda bir resmin kayboluşunu beklemeyeli Çok, fazla vakit oldu neşeli bir şarkının notalarına tutunup dans etmeyeli Yüreğim bir serçenin kanadı üzerinde atmıyor uzun zamandır Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanına mı? Yalnızca kalemim ve göz yaşlarımla ıslanmış satırlarım alinti