Onu Bir Gün Terk Edeceğim

Onu Bir Gün Terk Edeceğim İlişkinin böylesi Onunla tanıştığımız vakit ben 14 yaşındaydım, o ise benden oldukça yaşlı Hayatına giren birincil kişi değildim ve sonuncusu da olmayacaktım kuskusuz Herkes bu beraberlik için yaşımın çok küçük olduğunu düşünüyordu Aslında hiç bir vakit yaşınızın uygunluğu laf konusu olamaz böyle bir ilişkide Ilk önceleri yalnızca yakın arkadaşlarımla paylaştım küçük sırrımı Sadece gönül eğlendiriyordum onunla (ne dek da aptalmışım) Aileme anlatamazdım Sanırım 'kıyametin kopması' diye adlandırılan şart, olanca gerçekliği ile çıkardı karşıma Gizledim, gizlendim Ilk Olarak fazla seyrek buluşuyorduk daha sonra buluşmalarımızın sayısı arttı Gönül misafir etmek demiştim ya, palavra Çok vakit geçmesine lüzum kalmadı hayatımda kapladığı yeri anlamam için Evet, onu seviyordum Ama yine de, aklımda her zaman ayni zihin vardı: 'Onun tutsağı değilim ve istediğim zaman terk edebilirim' Buyurun size ikinci palavra Ne, zamanla hayatimin her safhasına yerleşmesini fark etmem yetti onu terk etmeme ne de annemin bizi yakalaması Aslında bizi yakaladı demem yanlış İzlerimizi buldu, ardında bıraktıklarını fark etti Kızmadı, bağırmadı, yalnızca kısa bir nasihat çekti Biliyordu çünkü buluşmamızı yasaklamasının bir şey ifade etmeyeceğini O zamana kadar sıcacık devam ediyordu, tekrar dar kalabilirdi ne de olsa Zaman geçtikçe birbirimize bağlandık (Palavra üç Ben ona bağlandım, natürel fakat onun umurunda bile değildim) Su an donup geriye bakıyorum da, 12 uzun yıl geçti ve veren taraf defalarca ben oldum O bana sahte mutluluklar verdi yalnızca, bense her şeyimi Her Hâlükarda hayatta canimi vereceğim tek o oldu Onun için kavga ettim, onun yüzünden hastalandım, fakat hiç bir zaman ayırmadım yanımdan, ayıramadım Biliyordum nelere yol açtığını, görüyordum Önce onu sevmeyi öğrendim, daha sonra dehşet etmeyi Beraber olmayı istemediğim anlarda bile yanımda olmaya devam ettiğini gördüm İrademi yerle bir ettiğine, beni kendimle karşı karşıya getirdiğine tanık oldum Başkalarını kırdım onun yüzünden ve ben daha da artı kirildim İnsanlarla arama girdi Arkadaşlarım ondan dehşet etti birçok vakit Hatta ben bile tiksindim ara sıra, ondan, bedenime ve ruhuma sinen kokusundan Dudaklarımın her dokunuşunda, ben onun ruhundan çalıyordum, o benim bedenimden O her seferinde yeniliyordu kendini, bense gittikçe kötüleşiyordum Fakat bir turlu terk edemedim Gerçekte bir kaç kere denedim ayrılmayı Hepsinde de dönüşüm bir öncekinden kuvvetli oldu Yokluğunda kıvrandım hasretinden, alışmaya çalıştım, ama katiyen aklımdan atamadım Uzun ve stresli geceler her zaman ev sahibim oldu Tırnaklarımı yedim, yetmedi kuruyemişe başladım Ayrılık kilo aldırdı Ve ben hep geri dondum Hatta su an bile yanımda Lakin yine de yemin ediyorum burada, hepinizin önünde: 'Bir gün bırakacağım, bu lanet olasıca sigarayı'