Peygamberliğini İlan Edip İsyan Bayrağını Çeken ve Beyaz Katliamı Yapan Köle: Nat Turner

Bu yazıda tarih boyunca kölelerin yaşadıklarını baştan başa anlatmayacağız. 

Onun yerine bir soru soracağız: Köleler hiç isyan etti mi? Onlar, kendilerine biçilen bu makus yazgısı reddetti mi?


Yanıt evet. Bu örneğin tarih kitaplarına geçmiş nadide örneklerinden biri de Nat Turner’ın isyanı.



Nat Turner sıradan bir köleyken 50’den fazla destekçisiyle büyük bir köle isyanına önderlik etmişti. Bu ufak çaplı ihtilal teşebbüsünün muvaffakiyete ulaşamadığı aşikar. Lakin yaşananlar ve sonuçları hakikaten bahse kıymet.

Köle olarak doğan ve babasını hiç tanımayan Nat Turner, onu tanıyanların aktardığına nazaran keskin zekası ve süratli kavrayış yeteneğiyle oburlarının ortasından sıyrılıyordu.



Genç yaşta okuma ve yazmayı öğrendi ve İncil'i yakından tanımaya başladı. Vakit içerisinde son derece dindar bir kişilik haline gelen Nat, 22 yaşına geldiğinde Tanrıyı gördüğünü ve ondan vahiyler aldığını tez ediyordu.

Daima İncil’den pasajlar okuduğu köle arkadaşları da ona “Peygamber” lakabını takmıştı.



Bu lakap bir müddet sonra önemli bir mana kazandı. Argümanına nazaran aziz bir hedefe hizmet etmek üzere İlah tarafından görevlendirilmişti. Çalıştığı tarladaki kölelerin büyük kısmını kendine inandırdı. Hatta beyaz bir müridi bile olmuştu.

Bu durumun bir köle isyanına eklemlenmesi uzun sürmedi.



Söylediğine nazaran Rabbin krallığının düşmanı olan krallıkla savaşacak, onları kendi silahıyla vuracaktı.

11 Şubat 1831’de olayların gerçekleştiği Virginia’da bir güneş tutulması gözlemlendi. Turner bunu “siyah adamın güneşe uzanması” olarak yorumladı.



13 Ağustos’da bir öteki tutulma daha gözlemlendi. Turner bunun Yaradanın son işareti olduğunu söyledi. İsyan vakti gelmişti. Ve 21 Ağustos’da ateşler yakıldı…

Birinci takipçileri birebir tarlada çalıştığı köle arkadaşları oldu. Dikkat çekmeden öteki kölelerle irtibat kurmak için, evvelden belirlenmiş müzikleri söyleyerek dolaşmaya başladılar.



Tekrar dikkat çekmemek için ateşli silahlar yerine kesici aletler ve sopalar kullandılar.

İsyancılar konut mesken dolaşıp buldukları bütün köleleri özgür bıraktılar ve gördükleri tüm beyazları bayan çocuk ayırt etmeden öldürdüler.



50'den fazla köle sahibi öldürülmüştü. Turner bu şiddet dalgasıyla birlikte, beyazların kölelere yaşattığı şiddete empati yapacağına inanıyordu.

Lakin isyan iki gün içerisinde bastırıldı. Bu esnada 200’e yakın siyah öldürüldü.



Olaylarla hiçbir irtibatı olmayan köleler de öldürülmüştü. Hatta zanlıları yakalamak için gereken harcamalar özgür siyahlardan vergiler alınarak karşılandı.

Turner isyan bastırıldıktan sonra saklandı ve kayıplara karıştı.



Olayların başlamasından iki ay kadar sonra, Benjamin Philips ismindeki bir çiftçi Turner'ı çitlerinin tabanında saklanırken buldu. Çabucak onu zaptetti ve yetkililere teslim etti. 

Turner sadece bir kişiyi şahsen öldürmüştü.

İsyana bulaşan 45 köle yargılandı, 18’i asıldı. Geri kalanlar da tekrardan satıldılar.



Yaptığı ve planladığı her ayrıntısı itiraf eden Nat Turner, isyan planlamaktan hatalı bulundu ve vefat cezasına çarptırıldı. 11 Kasım’da asıldı. Derisi yüzüldü ve başı gövdesinden ayrıldı.  

Nat Turner'ın, 'Köle karşıtlığı' üzerinden kurulan bir isyana önderlik etmesi kahramancaydı. Lakin bayan ve çocuk ayırt etmeden önüne geleni katleden bir hareketin apaçık savaş cürmü olduğu çarçabuk söylenebilir. 

Olayın kölelere sempati kazandırmadığını iddia edebilirsiniz. Yaşananlardan sonra toplumun kapıldığı histeri, yasa koyucuları daha sert tedbirler almaya sevketti. Yaşanan ölümlerin faturası da toplum şuurunda tekrar kölelere kesildi. Devrin pek çok alımı kölelik sisteminin 'gerekli bir uygulama' olduğu konusunda hemfikir hale gelmişti.

İç savaşa ve akabinde köleliği yasaklayan 13. yasa değişikliğine kadar, değişen pek bir şey olmayacaktı.