Resimle gelen Ölüm...

Resimle gelen Ölüm Gülcan ,konuşulanları pek iyi duyamıyordu,onun için oradakilere birazcık daha yaklaştı Konuşmalar yer yer karışıyor, amaçsız gürültülere dönüşüyorlardı Her kafadan ayrı bir görüntü ve yorum çıkıyordu Böyle durumlarda âdet olduğu üzere yol gösterenler,akıl verenler, “ben olsaydım şöyle yapardım, böyle ederdim diyenler fazla olurdu Çok da gençti kızcağızım,o saçlar,sürmeli kaşlar,okka gibi bir burun Rahmetli fazla da güzeldi Balkondan aşağı atlamışO değin yüksek yerden atlar da insan sağ kalır mı hiç?Daha o saniyede canı çıkmış Kafası paramparça olmuş Akıcı kanı görseydiniz oraya düşer kalırdınız Temizlemek için üç kişi bütün yarım saat uğraştık Annesi fazla disiplinli bir hanımdır,kızının karnesini görünce, galiba biraz hırpalamış! Ayol,Şaziye hanıma da diyormuş oysa “tek sözcük bile söylemedim, yüzlemedim utanmasın diye Tabiî,tabiî derhal öyle diyecek Kabahati üzerine olmak ister mi hiç? Ne bileyim ,ben de babası dövdü,diye duydum Her sene takdirname almaz mıydı Kıymet? Bir Kere de kırık anekdot getirse n’olur yani Bizim oğlanın tam altı kırığı var,dövelim mi çocuğu biz de? Gülcan, Değer’in en yakın arkadaşıydı,daha doğrusu sırdaşıydı Ona her şeyini anlatırdı Aynı sınıfta ve benzer sırada otururlardı, aralarında bakımlı hiçbir şeyleri yoktu Gülcan, Kıymet’in Ekrem adında bir üniversite öğrencisine aşık olduğunu,onu çılgınlar gibi sevdiğini biliyordu Ekrem ,derken dudaklarından sanki binlerce Ekrem dökülüyordu Kıymet’le Ekrem’in takriben iki senelik bir beraberlikleri vardı Olaydan bir gün önce Değer Gülcan’a gitmişti Her halinden sinirli ve ağlayan olduğu muhakkak oluyordu Sürekli “of çekiyor,uygun duramıyordu Nesi olduğunu soran Değer’e kızgınlıkla: Bana hiçbir şey sorma,tavır benimle!diye bağırmıştı Ilk kez böylesine vahşi ve kırıcıydı Gülcan’ın darıldığını görünce,derhal boynuna sarılmış ve: Off,ne değin da alçakım,böyle bir günde en yakın arkadaşımı kırdım Yalvarırım affet beni demiş ve çantasını açarak bir mektup çıkarıp Gülcan’a vermişti Bunu okuduğun vakit beni anlayacaksın,senden son kere bir ricam olacak, o da ne olursa olsun bu mektuptan kimseye bahsetmeyeceksin,buna bir nevi vasiyet de diyebilirim… Daha Sonra da müsade kendi isteğiyle eve gitmişti O gidince Gülcan, mektubu açıp okumuştu,ama o zaman ne çağrıda bulunmak istediğini pek anlamamıştı Yalnızca dehşet bir şeyler olacağını seziyordu Şu Anda bir defa daha Kıymet’in mektubunu okumak için açtı: “Gülcancığım, Bu gece bir türlü uyuyamadım,sağa döndüm olmadı sola döndüm olmadı Kendimi zorlamalarım bir sonuç vermeyince sana bu mektubu yazmak için yataktan kalktımSaat 05,10 On beş gün öncesine değin ne sana ne de başkasına hiç yalan söylememiştim Sana anlattığım uydurma hikayeleri düşündükçe doğrusu kendimden utanıyorumBelki gerçekleri karşılıklı olarak konuşabilseydik her şey kolayca çözümlenirdi Ekrem’i nasıl sevdiğimi bilirsin,sanırım bunu söylemeye lüzum yokİşin acayip tarafı her şeye karşın onu hâlâ çok seviyorumHem de eskisinden de fazla!Sen onunla aramızın nasıl olduğunu sorardın,ben de olduğunu,bana şöyle hoş sözler söylediğini ,şu hediyeleri aldığını,benim için güzel şeyler düşündüğünü anlatırdımSon on beş gündür anlattıklarımın hepsi yalan,yalan… O gün Ekrem’le yine eski yerimizde buluşmuştukHava azıcık sisliydiBu cins havalarda bir takım insanlar fazla kötümserdirler,lakin bana bütün varlıklar çok güzel görünüyorduEkrem,sağ eliyle vücudumu sardığı vakit,orada güven duyduğum göğsüne başımı yasladımBöyle yürümeye başladıkGezdiğimiz yerler hep bildik yerlerdi,çünkü daha önce daima buralarda dolaşmıştıkBir de baktık ki Ekrem’in “Aşk sığınağımız dediği yere gelmişizBurası kendiliğinden oluşmuş doğal bir kulübeydiBelki de doğanın bize bir armağanıydıOturmayı önerge ettiOturdukBiraz sonradan elimi tuttu ve: Sevgilim ellerin terlemiş,fakat senin terin de güzeldir,ben senin her şeyini seviyorum,dedi ve ihtirasla ellerini öpmeye başladı Oradan çıkıp bir çayhaneye geldikBir ara Ekrem ,masadan kalktıCeketi iskemlede asılı duruyorduO gittikten daha sonra bir ara gözüm ceketine takıldı kaldıBir türlü gözlerimi ceketten alamıyordumİçimdeki bir ses ceketin ceplerini karıştırmamı bana söylüyorduBunun doğru olamayacağı düşüncesiyle bu sesle bir müddet mücadele ettimAma yenik düştümMutlaka ceplerine bakacaktımHani derler ya “içime bir kurt düştü işte onun gibi bir şeyİç cebine elimi soktum,bir cüzdan vardı,aldımİçini açtım,orada benim fotoğrafımı gördümSevindim ve onu suçladığım için de kendimden utandımAncak cüzdanda gizli bir bölme olduğunu ayrım ettimOrayı da açtımBir de ne göreyim!Bir fotoğraf,bir kız resmi…Gerisinde da Sevgili Ekremime… diye yazıyorduSanki başımdan aşağıya kaynar sular dökülmüştü,şok geçirdim pat diye…Kendime gelince cüzdanı yerine koydum,azıcık sonradan da Ekrem göründüBir iki dakika geçince de gitmek istediğimi söyledimŞaşırmıştı,çünkü daha geleli ne olmuştu kiAma sesini çıkarmadı ve kalktık Daha sonraları Ekrem,mektep çıkışlarında beni görmeye geldi,lakin ben dolaşma tekliflerini her defasında reddettimBunun nedenini de ona söylemedimBelki kendiliğinden anlamıştır, sert çıkışlarımın nedeniniGururum incinmişti Aldatılmanın bu kadar acı verdiğini bilmiyordumBütün isteklerimi,hayallerimi ona bağlamıştımOnunla kurmuştum dünyamıÖyle bir dünya ki kötülüklerden, çirkinliklerden ve tabii ki ihanetlerden uzakta… Her geçen gün gerçeklerin verdiği acım artıyorduKurtuluş kimde,nerede diye sordum kendi kendimeBeni Ekrem’den ne kurtarabilirdi,ya da acılarımı dindirecek bir ilaç var mıydı? Karanlıklar içinde kaybolduğumu,karanlıkları kendime arkadaş bellediğimi,bir geceden diğer bir şey olmadığımı düşünüyordumÇünkü güneşim sönmüş bitmişti Güneşim nasıl öldüyse ben de o kadar ölmeliydimNereye baksam ölümü görüyorumÖlüm kokar mı lakin bana her şey vefat kokuyorÖylesine alıştım fakat ölüme,ondan hiç korkmuyorum,aksine onu arzuluyorum İstiyorum ki ölüm asıl alsın beni kucağınaUyumak istiyorum o rahatlık doymuş kucakta! Uyursam ıstırap,acı,tasa her şey lakin her şey bitecekmiş gibi geliyor bana Bir çıkmazdayımBu çıkmazın sonunda ise ölüm başlıca beni bekliyorYa bu rezil yaşamı sürdürüp acıyla kavrulacağım veya vefat ananın kucağında aydınlığa kavuşacağımSabahlar gelsin bundan böyle… ** Bir gün Gülcan,kendisini ziyarete gelen gencin adının Ekrem olduğunu duyunca afalladıNe diyeceğini,nasıl davranacağını bilemediEkrem konuşmaya başladığında,Hiç utanma değil bu adamda diye düşündü Değer’i günlerdir göremiyorum,merak ettimSizden çok laf ederdiBelki ne yaptığı hakkında bana data verirsiniz diye rahatsız ettim Gülcan bu değin pişkinlik karşı bağırmamak için kendini kuvvet tutuyorduKin ve nefretle baktı karşısındaki genceEkrem bu bakışların anlamını biliyordu ama gene de nedenini çıkaramıyorduO devam etti: Aklıma gelen son bir olasılık var,lakin böyle bir şey yaptığına ihtimal bile veremem,ancak yine de söyleyeyimresimlegelenolum5c558229b31b5gifalt :A :A :Acaba cebimdeki kız kardeşimin resmini görüp de bir şeylerden mi şüphelendiBiz kardeşimle çok samimiyizdir deAramızda bir yaş ayrım olduğu için bana abi bile demez,daima adımı söyler Gülcan’ın şaşkınlığı,üzüntüsü arttıkça artmıştıNe demeliydi,nasıl söylemeliydi Çocuk bir yanıt bekliyordu,bir şeyler söylemek zorundaydıEn iyisi tüm mahallelinin zannettiğini Ekrem’e söylemek diye düşündü ve pek de yaptı: Bunu söylemesi bile bana çok zorlama geliyor,lakin…Gazetelerden okumadınız mı?Maalesef Kıymet,karnesinde birkaç tane kuvvetsiz notu olduğu için yaşamına son verdiYani intihar etti…dedi