Resulullah (s.a.v.) ’ın Ağlaması

Resulullah (sav) Ümmi Seleme ’nin evinde bulunduğu bir gece yarısı uykudan kalkıp evin karanlık bir köşesinde dua ve ağlamakla (Allah ’a yalvarıp yakarmakla) meşgul oldu Ümmi Seleme, Resulullah (sav) ’ı yatağında görmeyince, kalkıp onu aramaya koyuldu dahası baktı ama Resulullah (sav), evin karanlık bir köşesinde durup ellerini göğe kaldırmış, ağlayarak Allah ’a şöyle yalvarıp yakarıyor:

“Allah ’ım! Bağışladığın nimetleri benden esirgeme Beni, düşmanların gülümseme vesilesi kılma, kıskançları bana musallat etme
Allah ’ım! Beni kurtardığın musibet ve çirkinliklere geri çevirme
Allah ’ım! Beni hiçbir vakit ve hiçbir an kendi başıma vazgeçme; kendin beni her şeyden ve her afetten koru

Ümmi Seleme Resulullah (sav) ’ın bu durumunu görünce, gözyaşları içinde kendi yerine döner Resulullah (sav) Ümmi Seleme ’nin yas sesini duyunca, ona doğru gidip ağlamasının sebebini sorur
Ümmi Seleme:
“Ya Resulullah! Senin ağlaman beni ağlattı Sen niçin ağlıyorsun? Siz Allah katında olan onca büyük makam ve yakınlığınıza ve Allah ’ın geçmiş ve gelecek bütün kusurlarınızı affetmesine rağmen Allah ’tan böyle korkuyor, sizi düşmanların tebessüm vesilesi kılmamasını, kurtardığı musibet ve çirkinliklere geri çevirmemesini, bir lahza bile kendi başınıza bırakmamasını istiyorsunuz, o halde vay bizim halimize! der

Resulullah (sav) ona cevabında:
“Nasıl korkmayayım, nasıl ağlamayayım, nasıl kendi akıbetimden endişelenmeyeyim, nasıl kendi makam ve mevkime güveneyim! madem ki Allah Teala, Hz Yunus ’u bir lahza kendi haline bıraktı ve onun başına, gelmemesi gereken şeyler geldi! buyurdu *