Sana sarıl(a)madım..beni sar(a)madın..

Sana sarıl(a)madımbeni sar(a)madın SANA SARL(A)MADIMBENİ SAR(A)MADIN Yokluğuna iz sürdüm, sonradan sürgünlere sürüldüm Senin merhametine kaldı bundan böyle çocuksu tebessümlerim Yağsızdı hüznüm, kay(a)madı avuçlarımdan… Yüreğinin hücresine göm(ül)düm Düş'lerim yasak Sen yasak Dokunmam yasak Nefesini ödünç verir misin bana? Oksijensizim Yamaya yamaya giyiyorum üzerime bundan böyle sevdayı Dünlerden ödünç alıyorum yetkisiz sevinçleri, yüzüme ekliyorum Aldanman için Gülüşlerim, gözyaşlarımın ayaklarına takılsa da sen incinme diye sözlerimi yutarım Çatık kaşlı harflerimden ibaret değilsin alfabemde Dikey duruyor hala başı aşk(ım)ın! Adlarımız birleşmemek için cümlelerde körebe oynuyor bir tek Yakala(nı)rsam çığlığımı susturacağım Bere(lı)dır adım Anladım ki sana susmak, ölüme sus(a)makmış Gitme Bacakları kırık ömrümde sensiz sendelediğimde, yerden kaldırdığım hayal olarak kalma Tümce bulanıklıkları arasında kaybetmek istemiyorum suretini Kalemimin rengi mi silik, yüreğinde ama yerim mi? Eşitliği blirsiz bir üçgenin içinde çapsız kaldım Yine ben mi suçluyum? Yahut eşitliğime yalnız denklemini savuran sen mi? Ben matematikten de anlamam ki… Biz seninle bağlaçlarla bile bağlan(a)madık, satırlara Nokta koy(a)madık cümlelerimize Virgülleri yoktu, vedalarımızın Rahat geçitlerde bir beden ol(a)madık, ünlemlerden kaçan Defalarca üç nokta düştü masalımıza Yarınlarım dünlerinin uykusunda … Zaten gelecek vakitlere de vurmadık hiç Aynı tarafın savaşçıları bile değildik Sana heybem de bir sürü sorular biriktiriyorum Nerede yüreğinin mumlarını söndürüyorsun? Hangi şehir sana yetiyor, bensiz? Hangi gülüşlere sunuyorsun benden (ç)aldıklarını? Hangi deri saklıyor, teninde ama kayıp medeniyetimi? Hangi satır başında geçiyor adım, küçümseyen da olsa? Yahut sende mi bu soruların cevabını ben de aramaktasın? Ben mi nasılım? Ben ama; tuzaklı mayınlarına basıp, parçalandım Yüzüstü yatıyorum toprağı kan kokan, ovalarında Mahremiyetini açtığın kucaklarda intihar oluyorum, senden habersiz… Seni büyütmek korktuğum satırlarımda kendim büyümüşüm meğer… Bu masalın sonunda gökten bir elma gibi adın düşüp, adımla mı birleşecek? Şehrin morglarında bir Efsun yatıyor acilen, yarı diri Gözleri açık, yüreği dilsiz Ölmedi, ölemiyor Fakat yaşamıyor da! Varlığından özür diliyorum, hala yokluğunda can çekiştiğim için… Say ama; Parmaklıklarımız zehirli tellerle örülmüştü Sana sarıl(a)madım Beni sar(a)madın Gecem Efsun Peker