sebep

sebep En fazla ben mi dinledim öğretmenin “kendi kelimelerinizle yazın öğüdünü?Çoğu ihtimali var bu yazışınkendi kelimem çoktu içimde kırılan,kağıda sırça kesiği gibi batan,kağıdı acıtan “kendi kelimelerim vardıhiç bir kelime belli başlı benim olamazken sahiplenmekti,kelimelerin başlıca ben olmasıydıiçimden gelen kelimelerimin bir ter gibi tenime sızışı yaşarken öylece basit basit konuşuluyordu kelimeler,hani bizim olmayanlarihtiyaçtan konuşmakbulutlara atılan okları sahiplenmek kolaydıbaşlıca okun sana atılması lüzum,sana saplandığında kanın aktığında bütün kelimeler senin oluveriyor o vakitaşıklanıyorsun,kaşık kaşık kelimeleri içiriyorsun kağıda heran dışarı çıkacakmışım hissi,karanlıktan korkutmuyorkaranlığın gizemini kahpeliyor bu hisorada öylece karanlığı yaşayacak almak ebediyen daha arlı usluyazdırır bazı hislerama onu aslında hissedenetozu üstünde bir perdeye derin bir “hooofff!platin rengi tozların uçuşunu izlemekbir toz bulutu anladın mı sevgili?fotoğrafının üzerinden kaçışan zerrecikler,bütün sebebi bu Fotoğrafı yırtıp içini açasım geldi inandıran bakışlarına kanıpperdeyi aralayıp koynunu yoklayasım niyetimdibi kalp atışının benim olması lazımdıbir kere olsun benim için atan o damarlarını koparmakolmayacaksa yarınlar acayip yok mi yaşamanyaşaman elbet olağandışı Bir toz bulutuydu bu akşam üstü bunları,kendi kelimelerimi yazmamın sebebiahh,öğretmenim de okusaydıJ Oksitlenmiş bir bellekten