Sen, en cok aşina bana...

Eteğimden kırmızı karanfiller dokulduğunden bu yana
Gozlerimden vapurlar kalkıyor
İcimdeki maviyi yara yara
Yağmur vurgunu mevsimlerden kalma!

Tanı beni,
Zarfımın pullu koşesine astığım hayallerimden,
Bulutların yukarısına cıkan merenin ilk basamağından,
Haritamın uzerine cizilmiş denizlerden,
Bin beyitli bir şiirin son dizesine gizlenmiş sozcuklerden,
Ve aşka dair ipucu veren her şeyden,
Tanı beni!

Sen, vechesiz acılardan gozlerime damlarken
Ben, şiirimin bittiği yerde ellerimi coktan kaybettim
Demiştin ya,

Ac kollarını da ruzgar sarsın sevgimle ruhunu



Sırf ruzgara dokunmak icin adımladım sokaklarını
Sırf kollarımı iki yana acmak icin durdum bir tepenin ucunda
Soz dizdim saclarına eklenen iğfal edilmez isyanın turkusune
Sen, bir nevi ağıt de buna,
Bir nevi mevt!
Kacış soylevleri dilimin altında
Karanfile değdiğince yanıyor ellerim

Gozlerinin alacası dağ yeşili iki dağ yeşili gozlerin
Yokluğun dibe vurdu, aşkın yukseltti beni
Tokezlenmiş acılarımın diliyle
Kirpiğimden duşen kelimelerin bedelini sırtlandı gece
Sen oyle sere serpe, oyle ucsuz bucaksız bir alevdin ki
Meydanlara muttasıl ofkemi partizan pankartlara astılar

Sana hicbir ismi yakıştıramıyorum uc harf mustesna
Sen oyle yakışıyorsun ki aşk a!
Hicbir şey otelere ayinem değil sen kadar


Sen, en cok aşina bana!

Karanfil cizdim avucuma
Al al seni resmettim
Az yazdım, cok ağladım
Derdime senden başka derman bulamadım
Aman yandım!
Yar ben seni tanıdım!!

karanfiller yanarken


Şair : Mesira Meric