Sevgi

Fazla eskilerde, bir yoksul adam yaşarmış Bu yoksul adamın birde güzel mi güzel bir atı varmış
Atını taylığından beri yetiştirmiş büyütmüş, tüm dünyasını ona vermiş… Atını öyle bir yetiştirmiş büyükmüş fakat, gün gelmiş, atı dünyanın en seri koşan atı olmuş Ünü yayıldıkça yayılmış…

Fakir adam ile atının birde kuytu şifresi varmış Yoksul adam atının kulağının arkasını usulca ne vakit okşasa, atı bir şimşek gibi koşmaya başlar gözden kaybolurmuş…

Atın bu ününü duyan krallar, atın karşılığında yoksul adama valililer, zenginler ise hanlar hamamlar teklif etmiş Yoksul adamın atına olan sevgisi öyle çokmuş ancak, bunların hiçbirisini kabul etmemiş

Günlerde bir gece, bir hırsız kaldıkları çadıra usulca yanaşmış! Fakir adamın çadırında çalınacak bir şey bulamayınca, çadırın önünde duran atı almış, binmiş ve sürmeye başlamış
Seslere uyanan fakir adam, atının çalındığını görür görmez hemencecik diğer bir ata binerek hırsızı peşine düşüp takip etmeye başlamış Bindiği atı hınçla sürerek hırsıza yaklaşmış yaklaşmış… Ve bütün onları yakalayacakken aklına; ‘sıradan bir beygir ile dünyalara ün salmış bir atı yakaladıktan sonra, dünyalardan çok sevdiği atının onurunun, gururunun ne olacağı ’ aklına gelmiş! Ve hırsıza bağırmış; “kulağının arkasını okşa Hırsız hiçbirşey anlayamamış Yoksul adam yeniden bağırmış; “kulağının arkasını okşa, kulağının arkasını okşa! Hırsızın atın kulağının arkasını okşaması ile gözden kaybolması bir olmuş Fakir adam ise dünyalardan çok sevdiği atını bir daha hiiç görememiş

Sevgi defalarca sahip almak aramak değildir!
Sevgi ara sıra, sevdiğinin mutluluğu için ondan vaz geçmeyide gerektirir *