Sıradışı bir yazı: EZAN

Sıradışı bir yazı: EZAN
Ahmet Altan,ezan okunurken ve camiye girdiğinde ki haleti ruhiyesini yazdı

İşte o yazı:

Arada bir oğlenleri Kadıkoy'deki Osmanağa Camii'nin yanına gidiyorum

Oradaki muezzinin sesini seviyorum

Ezanı kendine has bir tarzda, araları biraz uzatarak ve cok guzel okuyor

Cumaları soyleyişi sanki daha da tatlılaşıyor

Guzel soylenen ezanı seviyorum

Benim her oğlen gidip ezan dinlememin bir hediyesi gibi biraz once gelen bir paketten Ahmet Ozhan'ın soylediği ilahilerin başında ezan cıktı

Şimdi onu dinliyorum

Bir ney taksiminin ardından ezan başlıyor

Cocukluğumu hatırlatıyor biraz bana

Akşam ezanından sonra boşalan komur kokulu sokaklarda, iyice golgelenen alacakaranlık kaldırımlarda ağır ağır yuruyerek eve giderdim

Hep benimle kalacak bir yalnızlığın kokularını, seslerini ve kurşuni rengini icime sindirirdim

O seslerin icinde ezan da vardı

Hep de orada kaldı sanırım

Din, benim gibi mahcup bir sevgiyle uzaktan bakanlara bile huzur verici, insana hem yalnızlığını hem sonsuzluğunu anlatan bir tesirle dokunuyor yaklaştığınızda

Cok sık olmasa da bazen geceleyin camiye giderim

Işıklarının coğu sonmuş, kandil misali birkac lambayla aydınlanmış o buyuk kubbenin altında yalnız başıma otururum

Oyle otururum

Her şey sonsuzluğun kuvvetli ışığı altında solgunlaşana kadar halıların ustunde bağdaş kurup beklerim

Ve, o sonsuzluğu bir yalnızlık icinde hissetmekten hoşlanırım

Tanrı, evinin kapılarını bazen acar, bazen acmaz bana

O saatte camiye giremeyeceğimi bana bir hoca efendi ya da bir bekci soylese de, ben onu tanrının soylediğini duşunurum

Kapılar acılmadıysa, bir kırgınlık vardiye geciririm icimden

Onu kıracak bir şey yaptım, onun icin acmıyor kapısını

Hic zorlamam

Pekider ayrılırım

Bilirim ki o kapılar yeniden acılacaktır

Bir gece gittiğimde beni buyur edecektir

Şefkatli bir ses hadi acayım kapılarıdiyecektir

Bundan hic kuşkulanmam

Kendimden kuşkulanırım

Bir dindar gibi gitmem oraya, ibadete, dua etmeye gitmem

Sana inanıyorumdemeye de gitmem

Bir şey istemeye de gitmem

O'ndan korkmam, olumden korkmam, korktuğumdan gitmem oraya

Hicbir nedeni yoktur gitmemin

Giderim sadece

Kokusunu, ışığını, huzurunu, sonsuzluğunu sevdiğim icin giderim

Soylenmeyen bir ezan duyarım o sessizliğin icinde

Komur kokulu sokaklarda dolaşan bir hayali gorurum

Hayatla olum iki kucuk cocuk gibi oturur karşıma

Ben onların başını okşarım

O benim başımı okşar, oyle hissederim

Oyle otururum

Bir şey soylemem O'na

Ne soyleyeyim?

Kim olduğumu biliyor, gunahlarımı biliyor, her şeyi biliyor

Sen inancsız birisin, niye geldin evimedemiyor

O demez

Bazen kapılarını acıyor

Bazen onu kıracak bir şey yaptıysam eğer kapılarını acmıyor bana

Sessizce uzaklaşıyorum

Bir dahaki seferediyorum, acacak kapılarını

Acmasa da acana kadar gideceğim

İnancsız biri icin tuhaf inanclarım var benim, en acılmayacak gibi gorunen kapıların bile cok istersen, samimiyetle istersen, durustlukle istersen acılacağına inanırım

Ve, ne dindarlara yapılan zulmu anlarım, ne de dindarların yaptığı zulmu

Dinin yanında, cevresinde, icinde bir zulum olmasın isterim

İnan ya da inanma ama dine dokun

Korkulacak bir şey yok

Turbanlı cocukta da, oruc yiyende de korkulacak bir yan yok

Korku dinden uzak bence

Geceleri camiye gittiğimde, o loş ışıkta, sonsuz bir aydınlığın butun hayatı solgunlaştırdığını gorduğumde korkmam ben

Kimse korkmaz

Hayat ve olum iki kucuk cocuk gibi oturur yanıma

Onlara gulumserim

Belli belirsiz bir huzun, neye olduğunu bilmediğim bir ozlem, derin bir şefkat hissederim

Bir şey soylemem

Bir şey istemem

İnancsızolduğumu icimden bile gecirmem, yapmam boyle bir kabalık, O da hatırlatmaz zaten

Oyle otururum

Bir konuğum ben orada

Bazen kapısını acar, bazen acmaz

Yakında gene gideceğim

Bakalım acacak mı kapılarını

Yoksa bir kırgınlıkmı var aramızda

AHMET ALTANTARAF