Son Jenerik...

Son Jenerik
Sevgiler uzundur sanılır Hiç bitmeyecekmiş gibi gelir insana; her hangi bir uzvun bitmeyen sancısı, illa da yürek sancıları gibi Oysa ne kadar kısadır hayat ve ne uzundur sancısı

Sevgiler, bazen kısa metrajlı olsalar da o kısalıklarıyla hayatın pasını silerler bir çok yönden Zira sevginin yurdu, her bir ininde bir Yusuf bulunan kutsal bir varlık gibidir Yaşına, başına, kariyerine ve milliyetine bakmadan tırtıklar durur yüreğin çeperlerini Kısa olan hayat, bundan dolayı iyice kısalır, beden dolaşsa da ruh ölüdür artık Ve en güzel filmin sonu gibi sevda ağır ağır sızar toprağa

Kısa olan hayata bazen de uzun sevgiler sığdırırız, acılarımız kadar olmasa da Asırlık hayaller kurar, yapışırız hayatın çamurlu yollarına Öyle ki, durakta bizi fark edenleri dahi göremeyiz Ama fark da edemeyiz sevgisiz solukların hayatımızı nasıl boğduğunu Fark ettiğimizde ise yapılacak çok şey kalmamıştır artık Bu hal öyle bir haldir ki, unuturuz bize değer verenleri ve ısırgan otunu haşlamadan çorba niyetine içeriz

Çok isteriz yüreğimizin buzullarını ekvatorda çözmeyi, bir yanına çölün çiçeklerini sıralayıp, bir yanına da, Belkızın sarayını inşa etmeyi Kaftanını çekip yukarı, hoyratça dalsın gönül suyumuza ve kurulsun bir sultan gibi yürekteki sedef tahtına Oturduğu kendinin tahtıdır aslında Bunu bir türlü akıl edemez, her nedense Unutmuştur gönül tahtlarının sevdalıya kurulduğunu

Akıl ufuklara kapkara bir hayal yerleştirir ve sevginin masumiyetini de geceden çaldığı kara ile boyayıp, yüreğe kabul ettirirse sevda ölür Her an sevgi terennüm eden bir yüreğin öldüğünü ise bu şekilde ölen bir yürek anlar ancak

Yürek mumuz söndüğünde “hay Allah, neler oluyor deriz ama, gecenin matemine bürünmekten de kaçınmayız Biliriz gecenin hazzının dolunaysız da doyumsuz olduğunu ve ömrümüzün karanlıklarının aydınlığından çok olduğunu da Geceyi anlayanın bir güzelliği var; zemheride güneşin, haziranda mehtabın, vadisinde kıvrılan suyun, uzayan derin sohbetlerin güzelliği gibi

Kısadır sevgi uzundur acılarımız! İrili ufaklı sevgi sözcüklerini uç uca ekler, bir uçurtma salarız kurşun gibi ağır havada ilerlemesi için, gökyüzünden habersiz Feda ederiz özlemleri nereye yağacağını bilmediğimiz bulutlara Bazen kendi yüreklerimiz yetmiyormuş gibi başka yürekleri de ekleriz Düğümü çözülen sözcükler iner bir bir en kıraç toprağa Bozulur ahengi yüreğin, akıl gizler kendini şirazesine Korku kalkar ufuklardan deli bir cesaretle akar oluğu, sevda pınarının Gülşene çevrilir kıraç diye bilinen işlenmemiş toprak ve en alasından açar yamaçlarında bir yaban gülü

Hayatımıza konulan ipoteği çözemeyiz çoğu zaman Geleneklerimiz, kariyerimiz, düşünce iklimimiz, sosyal yapı faktörlerimiz Bunlar sevgimizi artırırken sağlığımızı daraltır Sevgiyi bilip de yaşayamamak bir tür gizli ölümdür, gizli şirk gibi Bir ölüm de, bu endişe düzleminde, sevgiyi kontrol etmek gibi lüzumsuz bir çaba içinde olmaktır

Kısa olduğu sanılan sevgilerin hayatın üzerine nasıl indirme yaptıkları da bilinir Öyle ki, her şeyi kuşatan bir şey olup çıkıverir sevgimiz Bu hal; umudu, hayalleri, yaşamı yok edemez asla Aksine hazan olması beklenen bağını nasıl gül bahçesine özlemle dönüştürdüğünü bakan göz görür Ancak, her şey de bu değildir ve onun da bir dönüşüme uğraması gerekir, değişmeden Yaşanan hiçbir şeyin sevginin yürekte bıraktığı izi unutturmamak bilinciyle, asıl sorunun unutmak olduğu da bilinen başka bir gerçektir

Düşününce doğuştan başladığını hatırlarız sevginin Genlerle taşınacağını ölümden öteye kadar Keşke an be an izleme imkanına sahip olsaydık, sevginin yürekten yüreğe nazlı nazlı akışına Nasıl köpüklerinden kıvılcımlar çıkar, nasıl bentlerini yıkar, korkular nasıl salınır soluklardan, nasıl dinginleşir ulaşınca menziline ve nasıl da ağır başlı bir ölü olur celladının elinde kim bilir? Ya beraber taşıdıkları? Yürüdüğü tüm mekanları bir bir teslim eder celladına, sevgisi için Çocukluk sevgisini, bir delikanlının perçeminden bir tutamı, genç bir kızın işlemeli mendilini ve daha neleri Sevgiyle yaşamak için ne sözler verilir, ne cümleler kurulur bin bir umutlarla Ama derin bir yok oluş başlayınca yürekte; ne varsa gözlerinizin önünden akar gider hayata dair Arkadaki umutların yolu gözlenirken umutla, sevgi, celladının sehpasında salınmaya devam eder ta İsrafil gelinceye kadar

Tüm yanılgılara rağmen uzundur sevgi Bitti dediğiniz yerde karşınızda Everesti bulursunuz Başı duman duman böğründe kar olan serinlik için Ya da, durgun akan koca bir nehir kıyılarında gül açan Çocukluk bir sevgi, gençlik bir sevgi, eğitim bir sevgi, sanat bir sevgi, özlemek bir sevgi; up uzun ve yüksek mi yüksek Birde bunların tam orta yerinde bambaşka bir sevgi, dağı ve nehri kendinde gizli Kim demiş kısadır sevgi? Kendimizi kandırmak mıdır, onu bilmem ama, bu kandırmaca hoşumuza giden bir realitedir ömürde Seksen yaşına biçilen bir elbise gibi takarız üzerimize; öylesine genç, öylesine kahve rengi, öylesine taze, öylesine ela gözlü ve öylesine hoyratça işte Belki tutmaz ayaklar, eller titrer ama, bir de titreyen yürek vardır hala Son jeneriği akar hayat filminin, sevgiyle toprağa “Son yazısını asla göremeyiz, yanan ışıkları ve filmin sonunu da Ama yürekteki sevginin yükselişini dem be dem yaşarız Ve bizi bir gün kucaklayan toprak da, kendini kucaklamış olur aslında

DrHamza Yasar OCAK