Sonbahar yada HazaN

Sonbahar yada Son(bir)bahar


Daha yeni alışmaya başlamıştık Derken yaz gunleri de alıp başını gitti, başka diyarlara… Hic beklemediğimiz bir anda geliverdi sonbahar Hazırlıksız yakaladı bizi

Şimdilerde tatlı bir telaş var tabiatta Ufka doğru uzanan dağların beti benzi solmakta Ruzgarlar keskin ve sert Deniz kokuları getirmekte boğazdan

Gozlerimiz o rengarenk cicekleri aramaya başladı bile

Her gun eskittiğimiz sokaklarda erguvanlara hasretimiz arttı

O ruhumuzu okşayan, bize huznu fısıldayan erguvanlara…

Bir omrun baharında işte sonbahar


Gorduğumuz her şey kızıl renklere burunmuş bir tabloyu andırıyor

Yahya Kemal’in dediği gibi
‘Mevsim boyunca kendini hissettirir veda’

Yurdundan yuvasından ayrılmış gibi ana kucağı dallardan duşen yapraklar

Biraz dikkat kesilsek sessiz cığlıklarını duyar gibi oluruz yaprakların

Kimsesiz cocuklar gibi kalakalmışlardır sokak ortasında…

Ateş duşmuş gibidir titreyen yureğimize

Her bir yaprak ilk ve son defa sonbaharını yaşıyor Bir bozkır yalnızlığı vardır bu demde Huzunludur sonbahar…


Dışarıda sonbahar ve icimizde son (bir)baharı duşleyen yureğimiz

Bu hazan şoleninde ruhumuz sukUtu orerken şoyle denize nazır bir yerden tefekkure dalmak isteriz Bir eylul seherinde ya da akşamın alacakaranlığında gozlerimize takılan ne varsa alır goturur bizi uzaklara… Omur sonsuza akıp duran bir nehir

Coğu kez hicran coğu kez hasrettir hazana teslim gunler

Yureğimizi sarsar ansızın gelen yalnızlıklar

Avare duşlerimiz ışığını arar

Biraz da ihtiyarlığı hatırlatır bizlere sonbahar


Bazen hafif hafif ciseleyen yağmurlara eşlik eder gozlerimiz

İnkisara uğrayan hayallerimizi duşunuruz Duşunur de visal iklimine yol almaya calışırız

Bugunler de gececek Bunca hazırlık son (bir) baharda acacak ciceklerin resmigecidi icin Der demez ucretini peşin almışcasına kalbimizde uns esintileri esmeye başlar

SukUn ah evet sukUn… Serviliklerde, yolda, evde, sukUn her yerde

Tıpkı mevsimler gibi bir gun omrun de sonbaharı geliverir

İnsan kuruyan ağacları gordukce bir bir hatırlar gecmiş zamanlardaki sonbaharlarını

Bir defne dalı olur yeşil renkli ve canlı kalmak ister ruhumuz

Genclik yıllarında esen meltemler yerini coktan poyrazlara bırakmıştır

Hazanla duşen yapraklara daha yakın hissederiz kendimizi

Tıpkı ağaclar gibi yalnızlığı yaşarız en derin bicimde

Işık huzmeleri ruhumuza hic uğramamışsa ecel terleri dokturur bizlere

Nedense gonul hep son(bir) baharı yaşamak ister Huzurlu bir hayat, rengarenk guzellikler, kuş cıvıltıları, ırmak cağıltıları Fakat yoktur artık taze bir bahardaki koyunkuzu meleyişleri, o temaşasına doyulmayan manzaralar Artık her ses inleyen bir nağme Her manzara bir huzun bestesi


Bir an icin şair gibi ‘Artık cocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hic’ akıldan gecse de yureği şahlananlar sonbahar mı dinler?

Hem bize de ne oluyor ki sonbahardan şikayet edelim?

Kışta gelip zemini hazır edenlerin ahdine vefasızlık olmaz mı?

Oyle diyordu “asrın beyin yapıcısı soylu bir katran ağacının uzerinden Cennetasa bir baharı mujdelerken

Mevsim sonbahar; şimdi terhis zamanı

Hangi daldaki hangi yaprak daha once duşecek toprağın kucağına kimse bilemez

Belki de hep beklemekteler toprağa vuslat anını

Bir gun bizler de gideceğiz sonsuz vuslat icin son(bir) baharda

Gecelerin ardından gunduzlerin gelmesi gibi

Hafif bir ruzgar bizi de ayıracak bedenimizden Umurunda mı olacak sanki dunyanın

Olsun varsın

Umit yıldızları sonmedikce kurur mu yapraklarımız Cekilir yol verirler son(bir) bahara

Şimdilerde her sonbaharda yepyeni ve ter u taze son( bir) bahara ne cok ihtiyacımız olduğunu bir kez daha hatırlarız Ne cok muhtacız omrun son demlerinde zuluflerini taradığımız gecelere umitle tullenen ufuklara ve yepyeni son(bir) bahara