Sonu yok mu bu sensizliğin….??

Sonu yok mu bu sensizliğin…?? Bana bıraktığın aşk gibi yarım yaşıyorum her şeyi Başlayıp da bitiremediğim yazılarım, sonuna kadar gelip de okuyamadığım kitaplarım, son sözlerini duyamadığım şarkılarım var Her şeyi aşkımız gibi paramparça yaşıyorum Tüm dünyam dudağımdaki yarım bir öpücüğün tadında bundan böyle… Adını koyamadığım yakınlıklarım, bütün sırlarımı dökemediğim ilişkilerim var Son kelimesini bir türlü söylemediğim cümleler kuruyorum Ayın hiç aydınlatmadığı bir gecede, bir güzelliği imkansız bir aşka dönüştürüyorum Seni söylediğimde herkesi her şeyi kaybetmekten korkuyorum Söylemediğim son kelimesi adın defalarca oluyor cümlelerimin Bir günahımı Allah’tan saklar gibi, bir sırra bütün ruhumla teslim olur gibi susuyorum, sıra sana gelince… Saçmalıyorum, abuk subuk sapan şeyler yaşıyorum Acı veren o gerçeği, seni, kimselerle paylaşmadıkça da sevdiklerim korkuyor benden Adın bir duvar oluyor hayatımda Aşamadığım, kimselerin aşmasına izin vermediğim bir duvar gibi duruyorsun önümde Elim bir diğer elin sıcaklığını hissedeceği anda, araya giriyorsun çarpıyorum sana Kalbim ne zaman başka bir güzelliğe kapısını açmaya kalksa, geçimsiz bir bebek gibi paramparça ediyorsun her şeyi Yüzüme adın çarpıyor, yüzüme yazdıklarım, yüzüme yaşadıklarımız, şarkılarımız, şiirlerimiz çarpıyor, gelip kalbime bir zamanlar canımın ta içinde senindim hemen ise sessizce ağlıyorum yüreğimde artık tek kişilik bir sırra dönüşen adın daha da kamburlaştırıyor beni Ne seni yaşabiliyorum, ne de severim sandıklarımla mutlu olabiliyorum Hiçbir çözümü olmayan matematik problemi gibi, cevabı olmayan bir soru gibi beynimi kemiriyorsun… Ağır Ağır, sessiz çığlıklarla bağıra bağıra eriyorum bitiyorum… Biliyorum… BİLMİYORUM SONU YOK MU BU SENSİZLİĞİN…??