The Outer Worlds - İnceleme

Rol yapma oyunlarıyla 20 yıllık (hayatımın birinci 5 yılını saymaya pek de gerek duymuyorum) oyunculuk hayatımın birçok tarafında karşılaştım. Morrowind, Knights of the Republic’ler, Fallout: New Vegas ve Mass Effect’in birinci iki oyunu dışında da The Witcher 3’ü daima yarım bırakma illetim ve Skyrim’i 6 saat oynamışlığım var ve garp RYO’larıyla alakam bu kadar diyebilirim. Çok ziyade klasik RYO’lara da girişmek istedim lakin olmadı. Japon ağabeylerimizin RYO anlayışı bana daha ilgi cazip geldi bundan 5-6 yıl evvel ve o denli de devam ettim. The Outer Worlds’e kadardı bu doğal.

The Outer Worlds’e de en başta büyük bir heyecanım yoktu aslında. Oynadığım garp RYO’larının ikisini (KotOR II ve Fallout New Vegas) yapan Obsidian’ın yapması ilgimi çekti lakin o kadar yani. Son bir ayda da nedense içimde durduk noktaya patlayan bir “BATI RYO’SU ATIN ÜSTÜME!” aşkı geldi ve The Outer Worlds’ü daha detaylı bir formda araştırdım, göz altına aldım. Tam aradığım şeye benziyordu. Borderlands üzere sefalı oynanış ve loot lakin rol yapmaya da daha odaklı bir oyun üzere duruyordu The Outer Worlds.

Gelgelelim yanılmışım. The Outer Worlds bundan çok daha fazlasıymış.

Uzay... Ve Kapitalizm!

Şu paragrafı bilmiyorum artık kaçıncı silişim, zira oyunda bahsetmek istediğim çok çokça şey var ve birinci evvel hangisinden, nasıl bahsetsem bilemiyorum. O yüzden çoğunuzun duymak istediği bir şeyi söyleyerek başlayayım: Tuhaf bir benzetme olabilir ancak bence nasıl Lost Odyssey, Final Fantasy X’un ruhani devam oyunuysa, The Outer Worlds de Fallout: New Vegas’ın ruhani devam oyunu. Ve tıpkı Lost Odyssey üzere The Outer Worlds de bu formülü hem çokça bozmamaya çalışmış, hem de oyuncuyu yeni bir oyun oynuyormuş üzere hissettirmeyi başarabilmiş.


Şayet daha evvel Fallout 3 ya da New Vegas oynadıysanız, The Outer Worlds’e alışabilmek sizin için çok daha rahat olacaktır. Zira dedim ya, temelinde bir Fallout oyunu üzere. Mahsusen diyaloglar ve işleyişleri direkt olarak Fallout: New Vegas’dan gelmiş. Bu yüzden de her ne kadar oyunun çatışma mekanikleri eksiksiz hissettiriyor olsa da insan velev istemez diyaloglarla her vazifesi halletmek istiyor, zira ortaya çıkan sonuçlar hem daha sefalı, hem de (özellikle Normal’in üstü zorluklarda) oyunu çok rahatlatıyor.

Oyunun bulunduğu cihan de o diyalogları duymak isteyebileceğiniz kadar ilgi cazibeli. Obsidian, Ken Levine’in Bioshock oyunlarında oluşturduğu o 50’lerin reklam müziklerini, görsel tasarım stilini alıp bayağı post-uzay kolonyal kainata koymuş ve pek ilgi alımlı bir atmosfer ortaya çıkmış. Her alanda artık bir müddet sonra duymaya alışacağınız Spacer’s Choice, Auntie Cleo üzere markaların reklamları olsun, birtakım mekânların tasarımı olsun, menü dizaynına kadar bu havayı veriyor oyun size. Bir Bioshock kadar başarılı veriyor mu sorusu doğal ki tartışmaya açık, gelgelelim dediğim üzere cihan size şık sunuluyor ve diyaloglarla o kainatı daha ziyade öğrenmeye çalışıyorken kendinizi bulabiliyorsunuz.


Diyaloglar üstünde daha kaç paragraf konuşabilirim emin değilim lakin son olarak bahsetmek istediğim şey bu diyalogların en öne çıktığı kısım yanınıza aldığınız Companion’larda ortaya çıkıyor. Hepsi ihtimamla yazılmış, kendilerine hususî kişilikleri, tutumları ve velev vazifeleri olan, bayağı bayağı bağlanabileceğiniz karakterler. Velev kimi hizmetleri yaparken bir karar verirseniz araya atlayabiliyorlar ya da vesair karakterle diyalogunuz bittiğinde dönüp onlarla konuşursanız kendi fikirlerini verebiliyorlar. Ara sıra her karakterin kendilerine hususî yan vazifelerine kaptırmış gidiyorken buluyordum kendimi ben. En başta soğuk bakmama karşın Parvati’nin arasını bile yaptım sevdiğiyle, gidip içtik barda, dertleştik. Bu türlü yan hizmetlerde bile dönen diyaloglar çok uygun.


Markalara da biraz evvel üstünkörü değindim fakat üstünde biraz daha konuşmak lazım, zira The Outer Worlds’ün hikâyesi aslında bunların etrafında dönüyor desem pek de yanlış olmaz. Ana karakterimiz yıllar evvel kaybolan, Hope isminde bir koloni gemisindeki dondurulmuş ve kolonileştirmeye gönderilmiş, elle seçilmiş kişilerden biri. Phineas Welles ismindeki günahlı fakat tıpkı devranda da bir bilim kişisi olan amcamız gemiyi buluyor ve Halycon’un son umudu olarak bizi uyandırmayı başarabiliyor. Bizim de asıl emellerimizden biri Halycon’daki bu markaların baskısı altındaki gezegenlere gidip tek tek kurtarmaya çalışırken, bir yandan da bizimle birlikte dondurulmuş ve elle seçilmiş kişileri kurtarmak. Natürel elimizdeki oyunun bir RYO olduğunu düşünürsek her şey size kalmış. Birden fazla RYO’dan alışkın olduğumuz “Faction” mantığı da bu markalar ve gezegenler etrafında dönüyor. Her markayla ya da toplulukla aranızı uygun tutacak şeyler yaparsanız, ekseriyetle her mekânın satıcısından indirimli olarak alışveriş yapabiliyor ya da yeni alınacak şeyler açabiliyorsunuz. Aranızı beğenilmeyen tutmanız da uygun tutmanızı etkilemiyor, zira ikisinin sayaçları munfasıl. Yani bir yandan Spacer’s Choice sizi “dost” olarak görebilir, fakat bir yandan da gıcık edebilirsiniz. Bu türlü ufak detaylar The Outer Worlds’ü sefalı kılıyor.

Vakit nakittir

The Outer Worlds’ün bolca gördüğüm en büyük muaheze noktası çok kısa olması. Oyun 30-40 saatlik bir oynanış vadesine sahip ve evet, bir RYO’ya nazaran kısa görülebilir The Witcher 3’leri, Skyrim’leri, Fallout: New Vegas’ları gördükten sonra. Lakin ben bunu bir eksi değil, velev artı olarak görüyorum. Velev oyunun umumî olarak en büyük artılarından biri umum olarak vaktinizi harcamaması diyebilirim gönül rahatlığıyla. Oyun dalı üzere artık seri üretime geçmiş, neredeyse her ay almak istediğiniz oyunların çıktığı bir periyotta The Outer Worlds 30-40 saatlik üzere RYO için kısa bir müddetle size sunabileceği birçok şeyi sunuyor hikâye ve hizmet mealinde. Saydığım üç büyük örnek dışında şu an bölümdeki birden fazla oyunun oynanış müddetini uzatmak için benzeri hizmetleri beş yüz kez koyduğunu düşünürsek, The Outer Worlds bu müddette nitekim farklı formlarda oynayabileceğiniz vazifeler sunarak işini başarılı bir biçimde yapıyor.


Oyun aslında tam olarak bu anlayış üstüne kurulmuş. Yalnızca hizmet ve yan hizmet olarak değil, her mevzuda. Mesela diyelim kilitli bir kapıyı mı açacaksınız? Şayet lazımsa ve üstünüzde yeteri kadar maymuncuk varsa ve “Lockpick” yetenek puanınız da yeterliyse bir tuşa basılı tutarak gösterdiği vade içerisinde açabiliyorsunuz. Ya da bir şeyi hacklemek istediğinizde de tıpkı şey tasdikli. Bunları her yapmak istediğinizde sadece vadeyi uzatmak için eklenen mini oyunlar yok. Evet, mahsusen RYO’larda bunlar oyuncuyu daha ziyade rol yapıyormuş üzere hissettirebilir lakin bir mühlet sonra yalnızca vadeyi uzatmak için yapılmış şeyler üzere hissettiriyorlardı bana. Başkaca bu türlü kolay mini oyunlar birçok oyuncu için evlat oyuncağı üzere görünse de, kimileri için zorlaştıran, vakit kaybettiren şeyler. Bunun üzere ufak lakin asıl oyun mekaniğini bozmayan şeyler oyunları daha ziyade kişiye açıyor bence.

Ancak “oyun herkese açık olsun” diye de kimi şeyler çok kolaylaştırılmış, “Normal” zorluk seviyesinin haddinden fazla kolay olması üzere. Ve benim de en büyük muaheze noktam bu kısmı. Ben Normal’de oynadım ve inanın gereğinden ziyade güzelleştirme ekipmanı, zırh, mod, silah, artık Allah ne verdiyse birikti elimde. Bunun sayesinde (ya da yüzünden, nasıl bakıyorsanız artık) de oyunda para kasveti da çekmedim hiç, zira gidip elimde birikenleri satıyordum. E bundan ötürü da elimdeki ekipmanı da daha güzelini bulana kadar değiştirme mecburiliği hissetmedim, zira elimin altında tamir edebilmek için yeteri kadar para, para olmasa da silah ve zırh modülü vardı. Oyunu daha düzgün bir formda tecrübe etmek istiyorsanız en azından “Hard”da oynamanızı öneririm. Ha, baktınız o da yetmedi, Obsidian sizin gibileri de düşünerek oyuna “Supernova” diye bir zorluk seviyesi eklemiş ve oyunu nitekim inanılmaz zorlayıcı yapıyor. Otomatik kayıtın sonlandırılması, Companion’ların kalıcı olarak ölebilmesi, yalnızca uzay geminizde yatabilmeniz ve daha bir güruh sonlandırıcı ve zorlaştırıcı özelliğe sahip bu zorluk seviyesi. Evet, oyunu neredeyse her çeşitte oyuncuyu tatmin edebilecek bir zorluk seviyesi olması hakikaten âlâ lakin “Normal” zorluğun birçok oyundaki “Easy”ye denk gelmesine bozulduğumu belirtmek lazım.


Zorluk dışında öteki bir eleştirebileceğim nokta da oyunun menü ve envanter sisteminin sistemsiz oluşu. Münhasıran konsolda oynuyorsanız menüler arasında geçiş yaparken takılmalarla müsabakanız mümkün. Ara sıra hangi menü nerede diye unuttuğum oldu, konsolda oynadığımdan altyazılar ve menü metinleri bayağı küçük kaldı (ama ben bu incelemeyi yazarken ona bir güncelleme geliyormuş diye gördüm). Bu türlü menüyle daima içli dışlı olduğunuz, daima bir şeyleri denetim etmeniz gerekebilecek bir oyunda bayağı değerli bir dert, umarım The Witcher 3’te olduğu üzere The Outer Worlds’de de menü ve envanteri toparlayabilecek bir güncelleme görebiliriz ilerleyen günlerde.

Ufaktan toparlamaya başlarken incelemenin “teknik” kısmına da değinmek lazım biraz. Oyunu ben Xbox One X’te oynadım ve akabinde PC’de de test etmek için birinci birkaç saatini denedim Game Pass sağolsun. Xbox One X’te görsellik eksiksiz, bir iki bölgede teklemeler dışında çok stabil bir 30fps performans verebiliyor oyun, fakat gözler velev istemez 60fps seçeneğini de aramadı değil. The Witcher 3’ün Xbox One X güncellemesi beni biraz şımartmış olabilir, her oyuna “Kardeşim The Witcher 3 Xbox One X’de 60fps çalışıyor, bu da çalışır!” diye bağırıyorum artık. Lakin gördüğüm kadarıyla da oyun konsollar arasında en yeterli performansı Xbox One X’te veriyor. PC’de de durumlar biraz değişik. Birtakım kişilerden oyunda performans sorunları yaşadığını duyuyorum ancak birçok kendi araştırmamda da oyunun optimizasyon konusunda çok düzgün olduğuna dair şeyler görüyorum. Bununla birlikte oyunun sunduğu görsellik üzücü olmamasına karşın piyasadaki en olağanüstü görünen oyun değil ve birtakım ekran kartlarındaki performansı biraz şaşırtıcı.


Ses kategorisine baktığımdaysa rastgele bir meşakkat görebilmiş değilim. Halcyon’da geçirdiğim vakit boyunca geriden gelen müzikler bahtiyar etti, atmosfere soktu bir Bioshock kadar olmasa da. Seslendirme vukuatına esasen diyaloglarda az biraz değindim fakat seslendirmeler de hakikaten çok başarılı. Her karakterin performansı nitekim her birine yakışmış. Fakat dürüst olmak gerekirse S.A.M. isimli robot companiondan o denli bir ses beklemiyordum. Alışmam biraz uzun sürdü.

See you, Space Cowboy

The Outer Worlds’ü çok kısa bir cümleyle özet geçmem gerekirse, o katiyen “Kaliteli lakin çok da güvenli” olurdu. Tekrar incelemenin başını hatırlatacağım lakin The Outer Worlds bana şiddetli noktada Lost Odyssey’yi anımsatıyor. Evet, hakikaten inanılmaz bir tecrübeydi benim için bu iki oyun da, velev şimdilik kendi cinslerinde favorilerim bile diyebilirim. Ancak bu iki oyun da şiddetli inançlı oynayan oyunlar. Ellerindeki formülü ziyade kurcalamamışlar, o tıbbın bilindik velev tahminen de klişe olarak gelecek özelliklerinden gitmişler fakat bir yandan da oyuncuların “E ben bu oyunu daha evvel de oynadım” dememelerini sağlayabilmek için araya ufak yenilikler sıkıştırıp, değişiklikler yapmışlar. Bu yaklaşımı olumlu ya da olumsuz olarak görmek de çok haklı bir biçimde sizin elinizde. Ha, bana soracak olursanız da vereceğim karşılık çok kısa ve yalın olacak: Lost Odyssey şu an en çok sevdiğim JRYO’lardan biri