Trine 4: The Nightmare Prince – İnceleme

Trine serisi 10. yılını artta bırakıyor. Bu türlü söyleyince velev istemez şaşırıyor insan, tereddüt edip denetim edesi geliyor. Yapımcıları bu 10. yılı serinin yeni halkası, Trine 4: The Nightmare Prince'le taçlandırmak istemişler ve çok da güzel yapmışlar. Üçüncü oyunda bir ölçü hayal kırıklığı yaşattıkları, değişikliğe gidelim derken işleri biraz karıştırdıkları da göz önünde bulundurulacak olursa, bir öze dönüşe gereksinim olduğunu söyleyebiliriz. İşte Trine 4’ün yapmaya çalıştığı da tam olarak bu olmuş. 3. boyut sevdasından vazgeçip eski şekle dönmek yaramış, tekrar eskisi üzere zevkli bir platform olarak çıkmış oyun severlerin önüne.

Hayal alemi ile gerçek yerküre arasındaki perde kalkarsa…

Oyun, karakterlerimizi ve yeteneklerini tanıdığımız hazırlık kısımları ile başlıyor. Serinin evvelki oyunlarından da bildiğimiz üç karakterimiz hırsız Zoya, büyücü Amadeus ve şövalye Pontius, Astral Academy’den davet mektupları alıyorlar. Mektuplarda Prens Selius’un kaybolduğu söylenerek kahramanlarımızdan yardım talep ediliyor. Kahramanlarımız da bu davete icabet edip yollara düşüyorlar.


Prens Selius, uzunluğundan büyük bir işe kalkışmış durumda ve bir biçimde büyüyle başını belaya sokmayı başarmış. Sonrasında da ortadan kaybolmuş. Onun kaybolmasıyla birlikte etrafta karanlık yaratıklar zuhur ediyor. Biz de bir yandan önümüze çıkan yaratıkları kesip biçiyor bir yandan da çeşit çeşit bulmacaları çözüp platformları aşmaya çalışıyoruz. Kısım sonlarını boss savaşlarıyla yapıyor, Prens’e üç adım yaklaşıp iki adım uzaklaşıyor ve sonrasında da yeni yaratıklar, yeni bulmacalar, yeni mekanlar, boss savaşı formunda bu döngüyü tekrar ediyoruz.

Prens ile birinci buluşmamız ve sonrasındaki müsabakalarımız esnasında kendisi bize durumu süratlice özetliyor. Bir biçimde hayal alemi ile gerçeklik arasındaki perdeyi kaldırmış durumda. Kabuslardan fırlayan yaratıklar da bu formda yerküremize gelmişler ve millete musallat oluyorlar. Bize de onları haklamak, mekanı temizlemek düşüyor.
Hikayemiz özetle bu halde. Yani çığır açan bir hikâye beklememekte yarar var. Aslında Trine serisini sevenler herhalde senaryosuna ölüp bitmiyordur Trine oyunlarının kuvvetli olduğu yerler görsel tasarımı ve oynanışı olsa gerek. Binaenaleyh serinin dördüncü oyunu da bu bahiste ne kadar başarılı olduğuna bakılarak bir değerlendirmeye tabi tutulacak oyun severler tarafından. O halde biz de bu kısımlara bir göz atalım süratlice.

Büyüler, oklar, kılıç ve kalkanlar…

Oyunumuzda üç farklı karakterimiz ve bu karakterlere has yetenekler bulunuyor. Büyücümüz Amadeus muhtaçlık duyduğu mekanlarda bir kutu oluşturuveriyor mesela, hırsızımız Zoya oklarıyla, şövalyemiz Pontius kılıcı ve kalkanı ile açıyor yolunu. Lakin doğal vakit içerisinde yeni yetenekleri faal hale getiriyor ve alternatiflerimizin sayısını artırıyoruz; Zoya’nın elemental (ateş, buz) okları, Pontius’un ileri atılma özelliği üzere.
Özelliklerin farklılığının oynanışa direkt tesirleri oluyor. Kimi bulmacaları çözmek, platformları aşmak için mahsusen muayyen bir karaktere gereksinim duyabiliyoruz yahut birtakım konumlarda farklı karakterlerle takip edebileceğimiz farklı yollar oluyor; örneğin Zoya’nın iple sallanmasını kullanmak da bir alternatif, Amadeus’un büyülü kutusunun üzerine çıkıp yukarılara erişmek de. Tek kişi oynarken sınırlı bölgelerde karakter değiştirerek ilerlemeniz gerekecek, muayyen mekanlarda de hangi karakteri yönettiğinize bağlı olarak bulmacayı çözüş sisteminizi değişecek. Bir de natürel tıpkı anda farklı karakter özelliklerini kullanma durumu var. Yani Amadeus’un büyülü kutusunu bir platforma koyup sonrasında Zoya’yla bu kutunun üzerine çıkmak ve sonraki platformu buzlu ok ile dondurmak üzere kombolar yapabiliyorsunuz.

Bu farklı özellikler probleminin tadını çıkartacağınız yanlardan birisi hiç elbet co-op oynanış. Mahallî yahut online olarak co-op oynama imkânınız var. Burada farklı iki mod bulunuyor. Birisinde 3 şahsa kadar co-op oynuyorsunuz ve her oyuncu farklı karakteri seçiyor. Gayrısı ise 4 bireye kadar co-op oynanabiliyor ve burada bir sınırlama yok, dilerseniz hepiniz tıpkı karakteri yönetebiliyorsunuz yahut farklı kombinasyonları deneyebiliyorsunuz, külliyen sizin tercihinize kalmış. Kızçe ile birlikte mahallî co-op oynadık, o Zoya ile ok yağdırırken ben de alanı geliyor Pontius ile yaratık kesiyor noktası geliyor Amadeus ile büyü yapıyordum. Oyunun en zevk aldığım anlarının bunlar olduğunu söyleyebilirim. Yani fırsatını bulduğunuzda affetmeyin, kesinlikle co-op oynayın, pişman olmazsınız. Diyorum ya, tecrübe ile sabit
Oynanışı 3 kümede ele almak mümkün. Birincisi platform kısımları, bildiğimiz hopla zıpla, köstekleri aş kısmı yani. İkincisi bulmacalar; o platformları aşmak için işin içine farklı detayları katmak, özelliklerimizi kullanarak ilerlemek durumunda olduğumuz noktalar. Esasında bu birinci iki küme iç içe geçmiş durumda, farklı başka almak gerekir mi emin olamadım. Üçüncüsü ise yaratık kesip biçtiğimiz kısımlar. Bir de doğal bunların büyük ağabeyleri, boss savaşları var. Orada bir yandan platformlarda hoplayıp zıplıyor, bir yandan düşmanın hareket ve atak kalıbını çözmeye çalışıyor bir yandan da üzerine ok yağdırıyor yahut kılıçla doğruyorsunuz kendilerini. Boss savaşları zevkli ve bana soracak olursanız tekrar burada da co-op oynamak daha zevkli hale getirebiliyor oyunu.

Oynanış zevkli, ancak oyunu sevdiren yalnızca bu değil saf. Tatlı görsel tasarımı, seslendirmeler ve mizahi konuşmalar da renk katıyor oyuna. Bizlere de tadını çıkarmak kalıyor.


Natürel vakit zaman ekşi bir tat da bırakabiliyor ağzımızda. Daha evvel de belirttiğim üzere hikayesi çok da kuvvetli bir hikâye değil. Güya bu hususun üzerine biraz daha düşülse, daha yeterli olacak üzere. Bir noktadan sonra bulmacalar tekrara düşebiliyor, bu da hamleleri ezbere yapmanıza yol açabiliyor. Boss savaşlarını bir tarafa koyuyorum, lakin geri kalan çatışmalarda da bu tekrara düşme hissini yaşatıyor. Belli bir denetim noktasına geldiğimizde 5-6 tane platform üzerinde yaratıklar görünüveriyor, biz de üç aşağı beş yukarı daima tıpkı biçimde kesiyoruz kendilerini.

Bir de ufak tefek teknik dertlere değineyim. Glitch'leri hafif bir tebessüm ile geçiştirmek mümkün fakat oyun takıldığında birebir halde tebessümle karşılayamıyorsunuz doğal olarak. Hazır kaptırıp gidiyorken oyun zevkinizin baltalanmasını istemezsiniz, değil mi?


Son kertede Trine 4: The Nightmare Prince ile o beklenen geri dönüşü yapmış seri; keyifle oynanacak bir platform oyunu arayanların bakabilecekleri birinci alternatiflerden oluyor kendileri. Hele bir de oyun arkadaşı bulur, co-op oynarsanız tadından yenmez