Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
imagesumudunkadarvarsin5add25c43fdc8
Umudun varsa, gun uğurlar, karanlıklar dehlizindeki gecelerini, bahar umudunun buyukluğunde bir buket bırakır yureğine…
Gozlerin umut ettiğin kadar uzakları gorur SukUnetin umut ettiklerini haykırıverir derinliklerinde… Umudun varsa kavurucu guneşlere baş kaldıracak yeterlilikte, koylar bambaşka sarmalar hislerini… Deniz dalgalarını fedakarlığın tepelerinden aşırıp ayaklarının altına serer Okyanus kusursuz fırtınalarını gomer bağrına, yureğindeki umudunla ancak deli ruzgarların yonunu bambaşka bir iklime savurursun Yeri ve zamanı geldiğinde yıkıp gecen tayfunların kolundan tutup, hoşluğu yudumlatan meltemlerin kapısına bırakır, bir tutamda olsa avuclarında kalmış umut…
Umudun varsa, ellerin hic titremeden uzanır, her şeyin alnına muptela semaya, dizlerin dermansızlık bilmeden koşmanın neşesini yudumlar, gorulmemiş başkalıklar bir bir dokulur beklemekte ısrar ettiğin rıhtımın sancaklarına… Bulutlar cekinmez rahmet yuklerini kucağına boşaltmaya, caresizlik bile bir gun uğramaz, kaybedeceğin sandığın zamanlarda gonlunun umut cicekleriyle suslenmiş kapılarına… Toprak bile koynuna bıraktığını değil, umut ettiğini doldurur avuclarına, yorgun duşen yureğini tutup cıkarır bitti hukmu verilmiş zamanın bağrından… Umut işte oyle bir şey ki, umulmadık bir anda beliriveriyor, cok uzak sanılan bilakis tamda derinliklerimizde cırpınan bir yureğin serin ve mutluluk dolu koylarında…
Umudun varsa, atılan taşları bile hissetmezsin simanda, kor kuyuların karanlıkları bile urkutmez seni, nehirlere teslim edersin masumiyetini, ateşler dokunmaz umudu hisseden yureğinin surlarına, ayrılığın dağladığı gozleri, umudun serinliği ışığa kavuşturur, yaraların esir aldığı bedenin umududur, faniliği kemirenlerin takatlerini kesen, bir carmıhtan koparılıp, otelerin kapısına getiren umudundur
Umut ki, gidilecek olanın kapısındaki eşiğin parkelerinde bekleyen tek solmayan guldur, zor sanılan yolların taşlarını sokup kenara surukleyen bir yeldir, hazan mevsimindeki bahcelerin citlerini hazan gulleriyle susleyen, şafaklardan siyah bulutları silip, maviliğin berraklığını doşeyen, gonulleri kuytu uykularından alıp, mutluluğun hazzıyla susleyendir
İşte sen ey her şeyi kendine dert edinen yureğim, bil ki, umudun olduğu muddetce yalnız kalmazsın, şimdi sil gozyaşlarını, sen şu faniliğin koylarında umudun kadar varsın!
alıntı
Umudun varsa, gun uğurlar, karanlıklar dehlizindeki gecelerini, bahar umudunun buyukluğunde bir buket bırakır yureğine…
Gozlerin umut ettiğin kadar uzakları gorur SukUnetin umut ettiklerini haykırıverir derinliklerinde… Umudun varsa kavurucu guneşlere baş kaldıracak yeterlilikte, koylar bambaşka sarmalar hislerini… Deniz dalgalarını fedakarlığın tepelerinden aşırıp ayaklarının altına serer Okyanus kusursuz fırtınalarını gomer bağrına, yureğindeki umudunla ancak deli ruzgarların yonunu bambaşka bir iklime savurursun Yeri ve zamanı geldiğinde yıkıp gecen tayfunların kolundan tutup, hoşluğu yudumlatan meltemlerin kapısına bırakır, bir tutamda olsa avuclarında kalmış umut…
Umudun varsa, ellerin hic titremeden uzanır, her şeyin alnına muptela semaya, dizlerin dermansızlık bilmeden koşmanın neşesini yudumlar, gorulmemiş başkalıklar bir bir dokulur beklemekte ısrar ettiğin rıhtımın sancaklarına… Bulutlar cekinmez rahmet yuklerini kucağına boşaltmaya, caresizlik bile bir gun uğramaz, kaybedeceğin sandığın zamanlarda gonlunun umut cicekleriyle suslenmiş kapılarına… Toprak bile koynuna bıraktığını değil, umut ettiğini doldurur avuclarına, yorgun duşen yureğini tutup cıkarır bitti hukmu verilmiş zamanın bağrından… Umut işte oyle bir şey ki, umulmadık bir anda beliriveriyor, cok uzak sanılan bilakis tamda derinliklerimizde cırpınan bir yureğin serin ve mutluluk dolu koylarında…
Umudun varsa, atılan taşları bile hissetmezsin simanda, kor kuyuların karanlıkları bile urkutmez seni, nehirlere teslim edersin masumiyetini, ateşler dokunmaz umudu hisseden yureğinin surlarına, ayrılığın dağladığı gozleri, umudun serinliği ışığa kavuşturur, yaraların esir aldığı bedenin umududur, faniliği kemirenlerin takatlerini kesen, bir carmıhtan koparılıp, otelerin kapısına getiren umudundur
Umut ki, gidilecek olanın kapısındaki eşiğin parkelerinde bekleyen tek solmayan guldur, zor sanılan yolların taşlarını sokup kenara surukleyen bir yeldir, hazan mevsimindeki bahcelerin citlerini hazan gulleriyle susleyen, şafaklardan siyah bulutları silip, maviliğin berraklığını doşeyen, gonulleri kuytu uykularından alıp, mutluluğun hazzıyla susleyendir
İşte sen ey her şeyi kendine dert edinen yureğim, bil ki, umudun olduğu muddetce yalnız kalmazsın, şimdi sil gozyaşlarını, sen şu faniliğin koylarında umudun kadar varsın!
alıntı
