Ünzile

Ünzile ünzile oyunları hikayesi nereli hayatı Dün gece hiç uyumadım Tüm gün ve gece yağmur vardı İstanbul’da bardaktan boşanırcasına yağdı önce Azaldı, daha sonra bitmiş hızlandı velhasıl kesintisiz ıslattı şehri Arapsaçı olmuş trafikte Boğaz Köprüsü’nden geçmeye çalışırken durmaksızın aynı şarkıyı dinliyordum “Ünzile insan dölü bilinmezlere hamile diyordu Şebnem Ferah o doyamadığım sesiyle Yorgunluktan sızlayan ayaklarım ve gözlerimle geç saatte eve ulaştığımda bir süre pencereden şehri seyrettim Kızım saçları alnına yapışmış, uyuyordu Öğleden sonradan bale kursundan aldığı karnesini baş ucuna koymuş ve büyük ihtimalle bana kullanmak için hevesle beklemişti Ancak ben kastetmek zorundaydım Ne karnesini almaya gidebildim onunla ne de gösterisini izleyebildim “Anne ne olur erken gel dedi akşam telefonda “Çekimim biter bitmez geleceğim dedim “Diğer anneler de yoktu bugün anne, ablalar vardı bir tek Ama bizim okulun gösterisine birlikte gidicez di mi, izin alacaksın di mi diye sordu bir çırpıda İçim yanlamasına yanlamasına “Kuşkusuz aşkım, kuşkusuz birlikte gideceğiz dedim Kendi kendine bulduğu avunma incecik bir kesilmiş attı kalbime İşte ben gelene değin dalmış uykuya ve ben yeniden yetişemedim bir özel sevincine daha Ilk adımlarını da görememiştim Çalışıyordum Birincil cümlesini de duyamamıştım Çalışıyordum Ben hep çalışıyordum Bana “başka anneler de yoktu bugün dedi evet Telefonu kapadım Açık Havada yağmur yağıyordu Kalbimde fidan gibi bir kesilmiş, yutkundum Ağlamadım Her şeye ağlanır mı canım? Çalışan annelerin hepsi yaşıyor bunu Kalbimde ince bir kesilmiş sızlıyor lakin “Başka anneler de yoktu dedi Yanağımı ısırdım, merenleri indim ve işimin başına geçtim Kalbimde fidan gibi bir indirilmiş sızıntı yapıyordu Dün gece hiç uyumadım Gözlerimde biber yanıkları, kızımı okuluna gönderdim, oturdum yazıyorum hemen Yine benzer şarkıyı dinliyorum Yanımda kimse yok İstediğim gibi ağlarım Keza ağlarım, hem yazarım Ünzile; kızım, ben, annem fakat en çok anneannem, babaannem Biri Doğu Anadolu’nun bir dağ eteğinde, bir diğeri Ihlara Vadisi’nde henüz on üç yaşındayken evlendirilmiş ve çamurdan fırınlarını bahçede kurumaya bırakıp gelin olmaya durmuşlar Kucaklarında ağlayan ve süt isteyen bebekleriyle çeşmede oyun oynayan arkadaşlarını seyretmişler Hayatta kalan çocuklarını ise dişle tırnakla büyütüp okutmuşlar Her ikisini de hep çalışırken hatırlıyorum Hiç abes durmayan elleriyle, durmaksızın bir şeyler yaratırlardı Cümbür Cemaat ya okumalı veya çalışmalıydı onlara göre Ben ailemin kadınlarından sanırım çalışmanın erdemini öğrendim önce Bu yüzden hayatımı işim oluşturdu Bu yüzden tanıdığım tanımadığım her kadına “çalışmalısınız dedim Destekledim, önayak oldum, iteledim Dedim ya yalnızım derhal, istediğim gibi ağlarım İstediğim gibi sorarım Doğduğu köyün ötesini Ankara’ya kadar görebilmiş babaannemle benim aramdaki ayrım ulaşabildiğimiz sınırlar mı? Babaannemin çocuk yaşta görücünün biçtiği kocayla yaptığı evliliği ölene kadar sürdürebilmesi mi? Onun dokuz benim bir çocuk annesi olmamız mı? veya bir farkımız var mı? Onun bir köyde benim büyük şehirde yaşamamız “özde neyi değiştiriyor ancak? Hangi sosyal sınıfta olursak olalım kadınlara düşen keder hep benzer mı kalıyor? Peki “Yağmuru kim döküyor? Sahi “Ünzile kaç koyun ediyor? Nerede yaşarsa yaşasın bir kadının “ederini daima erkekler mi belirliyor? Ünzile İstanbul’da doğsa ve “yazısını yazsa ne değişiyor İclal Aydınlatılmış