Yalnız Adam

NE HANIN vardı, ne de hanedanın var Ne karizman ne de entelektüel kimliğin Kayıptın kimilerince Yalnızdın, yalındın, ama yılgın değildin



Sade ve sivildin Senin en sevdiğim yönün de bu Üç devrin değişimini gördün, elbiseni hiç değiştirmedin İsimlerin ve resimlerin değişmesiyle hakikat değişmezdi, fakat senin duruşun ve elbisen hakikatin değişmezliğinin resmiydi

Tutarsızlıklar hiç tutunamadı sende Zalimler için yaşasın cehennemderken, hapishane penceresinden bakarken liseli genç kızların istikbali için ağlayabiliyordun Rus kumandanına ayağa kalkmazken, jandarmanın dur demesine sükûnetle uyuyordun

Namaz kılmayan haindirin ardında sonuna kadar duruyor, sürgünleri hapisleri göze alabiliyordun Gözünden ve özünden ölüm hiç ayrı düşmüyordu Zevk zevzekliğinden ziyadesiyle uzak bir zahiddin

Çok inceydin Kendi ölümüne gülerken, yelde savrulan kavak yapraklarına, ölüm adına ağlayabiliyordun Sinekler bile sende sükûnet buluyor, tahtakuruları hakikatinle hayatta kalıyordu

Sevgi ve şefkat sinen etrafında, ateşe atılmaktan çekinmeyen kelebekler gibiydi dostların Davetine icabet edeni hiç unutmadın, hiç de utandırmadın Satılmadın, satmadın kimseyi

Herkesin hatırı vardı yanında Hatıraları hatırladıkça hicap ediyoruz halimize Halinle hallenseydik, hali âlem böyle mi olurdu?

Casusu bildiğin halde tecessüs etmiyor, köpeğin bile gıybetini ettirmiyordun Sana zulmedene, belki hidayete gelir umuduyla, şefkat elini uzatıyordun İdamı reva görenlere hakkını helal ediyordun

Hâlâ anlayabilmiş değilim başkasının imanını kurtardığında, vücudun cehennemde yanarken gönlünün gül gülistan oluşunu Menfaat adına bir kırıntı dahi gönlünde yer etmemiş ki, cennet bile sevdan olmamış Yavan yüreğim nasıl anlasın?

Sıcak odalarda, rahat koltuklarda okuduğum kırmızı kitapların hakikatiyle kalbim yansaydı belki bu kadar yavan yaşamazdım Nurlarla dağlansaydı yüreğim, dağınık düşüncelerim ulvileşerek yükselirdi

Tefekkürü terk etmedin, hayat adına ölümü haykırdın hep, sabır sadrından dökülen hamd damlarıyla ubudiyet çiçekleri açtı Çiçek bahçesine döndü hapishane koridorları

Zehrin tesiriyle kendine geldiğinde gözyaşlarına boğulmuştun bir hapishanede koğuşunda Ağlayışın ne kahırdan, ne de hastalığındandı, akşamki zikrini yapamamaktandı Zikrin lezzeti bütün elemleri ve emelleri def ediyordu

Sen ki yokluğa ermiştin, varlar seni nasıl anlayabilirdi

Seni anlatıyor değilim, olamam da Anlayışsızlığıma anlayış göstereceğini bilmem cesaretlendiriyor beni Sana uzak olsam da yakınlığını esirgemeyeceğini biliyorum

Ham hayallerle hamlaşmış hayatta kayıyor olsam bile, şefkat elini uzatacağın ümidi dolu içimde İçimi açıyorum sana, beni ayıplamayacağının rahatlığıyla söyleşiyorum

Milyonları bulan ordunda bir nefer olarak cehalete, zarurete, ihtilafa savaşmak istiyorum Sanat, marifet, muhabbet silahlarıyla

Hanedanın yok ama milyonları bulan evlatların kıtaları kuşatıyor Küfrün belini kırmıştın himmetinle, talebelerin boynunu koparacak inşallah Yeryüzü yeniden saadet asrının kokusuyla nefeslenecek

Nefeslerimizi nefislerimizin esaretinden kurtardığımızda kıtalar da kurtulacak Kaçtığımız ölümün ardısıra koştuğumuzda kâinat da bizimle beraber koşacak

Ey yalnız adam, belki o zaman sana biraz olsun yaklaşmış oluruz

Linkleri sadece kayıtlı üyelerimiz görebilirForumTR üyesi olmak için tıklayınız