Yeter artık! eziyetten kim hayır görmüş kim sefa?

Yeter artık! eziyetten kim hayır görmüş kim sefa? Şu çılgın gönlüme uydum, bir zalime oldum aşık Ne haddime abayı yakmak, kafesimden çıkmam yasaklanmış Her Zaman ardındaki geziyorum, göremem ufukta ışık, Oldum işte bir ahunun sevdasına boşa tutsak Seni senden öte sevdim şu bendeki bana inat, Sevgi ile dönmüyor mu yaşadığımız kainat? Değilmidir ancak zulümden bunca kopan figan feryat? Ben ah edip ağlıyorken, sendeki saltanata bak Değil ancak saray sultanı, kıskandırır tümce canı, Sen oysa gönlümün sultanı, kalbim kalbinin mekanı, Kül ediyor yakıyorsun; yakar mı insan insanı? Dinlemeyeceksen beni, cehennemin odunda yak Kuşlar gibi şu yüreğim çırpınırken vuslatına, Almaz mısın ey vicdansız şu garip kuşu katına, Hangi sevdalı dayanır sevgilinin firkatına, Beni böyle bırakarak uygu mı sana firak? Gönlünün bahçesindedir emellerim hayallerim, Sensiz açmıyorlar artık menekşelerim güllerim, Çeşmi giryânım kurudu her zaman duadadır ellerim, Ayrılığın hüznü beter, oldu tüm saçlarım apak Ümit Zeki boş yere bekleme bîvefasızdan bir vefa, Etmez fakat seni şadüman, olsa olsa verir cefa, Yeter artık! eziyetten kim hayır görmüş kim sefa? Vuslatın hayalse eğer, oyalama beni bırak alinti