Zülfü Livaneli Eski Tüfek Bir insan ömrünü neye vermeli Tükenip gidiyor ömür dediğin Yolda kalan da bir, yürüyen de bir Savrulup gidiyor ömür dediğin Yüreğin ürperir kapı çalınsa Esmeyen yelinden kandırma sezerler Künyeler kazılır demir sandıkta Harcanıp gidiyor insan dediğin Dışı eli yakar içi de seni Sona eklenmedi önce gideni Ayrılık gününün âmâ dereleri Bölünüp gidiyor nehir dediğin Bir insan ömrünü neye vermeli Para mı iftihar mu kaç dikenli yol Ağacın köküne inmek mi yoksa Çırpınıp duruyor yaprak dediğin