Akciğer hipertansiyonu nedir?

Pek çok kardiyolojik muayenede kıymet taşıyan pulmoner hipertansiyon (PAH) ya da (PH), hayati risk oluşturabilen bir hastalık olarak biliniyor. Her yaştan insanı etkileyebilecek bir hastalık olan pulmoner hipertansiyon, hastaların günlük aktivitelerini yerine getirememesine yol açıyor. Sık sık nefes darlığı, çarpıntı ve yorgunluk üzere şikayetlere yol açan bu hastalık, dikkatli bir hayat ve nizamlı takipler ile denetim altına alınabiliyor.



Akciğer hipertansiyonu, bedende dolaşan kanı oksijenlenmek üzere kalpten akciğerlere getiren damarlardaki kan basıncının artmasıdır. Kalp, akciğer hastalıkları nedenlerine bağlı olmakla birlikte romatizmal hastalıkların seyri sırasında da ortaya çıkabilmektedir. Akciğer tansiyonu kalıtsal tabanda çok az görülen bir hastalıktır. Lakin genelde hastalara çok geç teşhis konulduğu için çok ileri evrelerde yakalanabilmektedir.

Pulmoner hipertansiyon ile birlikte pulmoner arterlerin duvarları kalınlaşır, sertleşir ve kanın geçmesine müsaade verilmez. Azalan kan akışı kalbin sağ tarafındaki atardamarlardaki kanın pompalanmasını zorlaştırır ve bu durum kalp yetmezliğine neden olur. Her yaştan insanı etkileyebilecek ender bir durum olsa da farklı bir kalp ile akciğer hastalığı olan bireylerde daha sık görülür.



Hastalar günlük aktivitelerini yapamayabilir

Akciğer tansiyonu yüksek olan hastalardaki en değerli belirti nefes darlığı ve çarpıntıdır. Hastalar ekseriyetle eski kondüsyonlarını yerine getiremediklerini söz ederler. Pulmoner hipertansiyon pek çok belirtiyle kendisini gösterebilir. Bu belirtiler şöyle sıralanabilir:

- Nefes darlığı ve yorgunluk

- Baş dönmesi ve baygınlık

- Anjina (Göğüs ağrısı) ve çarpıntı

- Ayak bileklerinde, bacaklarda, karında şişlik ve ödem

- Günlük rutin aktiviteleri yerine getirmekte zorlanma

- Öksürük

- Halsizlik, süratli yorulma

- Dudaklarda ve ciltte mavimsi renk

Semptomlar efor sırasında berbatlaşabilir ve bunu etkileyebilir. Kardiyolojik denetimlerde pulmoner hipertansiyon açısından da kıymetlendirme yapılmalıdır. Belirtiler, hem kalple hem de akciğerle ilgili olduğu için bu çeşit şikayetleri olan hastaların kardiyoloji uzmanı ve göğüs hastalıkları uzmanı tarafından kıymetlendirilmesi gerekmektedir. Pulmoner hipertansiyon, 30 ila 60 yaşları ortasındaki şahıslarda daha sık teşhis edilir. Yaşlanmak, pulmoner arteriyel hipertansiyon (PAH) geliştirme riskini artırabilir. Fakat, idiyopatik PAH genç erişkinlerde daha sık görülür.



Uyku apnesine dikkat

Pulmoner hipertansiyonun pek çok nedeni olabilmektedir. Örneğin akciğer hastalıkları, kronik bronşit, astım, KOAH üzere problemler nedeniyle pulmoner hipertansiyon gelişebilir. Uyku apnesi nedeniyle de pulmoner hipertansiyon gelişebilir. Bu hastalarda uykuda teneffüs durabildiği için oksijenlenme bozulur. Bu durum tedavi edilmezse pulmoner hipertansiyon oluşabilir. Bu durum kalp hastalıklarını da beraberinde getirebilir. Ayrıyeten kalp hastalıkları, mitral darlık, kalp kası hastalıkları da pulmoner hipertansiyon nedeni olabilmektedir. Romatoid artrit, pulmoner emboli üzere problemler da pulmoner hipertansiyon sebebidir. Pulmoner hipertansiyon, sağ taraflı kalp büyümesi ve kalp yetmezliğiyle birlikte; aritmi, akciğerlerde kanama, kan pıhtıları üzere riskli durumlara sebebiyet verebilir. Pulmoner hipertansiyon için kesinlikle rutin kardiyolojik muayeneler yaptırılmalıdır.



Gebelik açısından riskli bir hastalık

Pulmoner hipertansiyon hastalarında gebelik çok risklidir. Ayrıyeten tedavide kullanılan ilaçlar da bebek için tehlikelidir. Ekseriyetle bu durumda gebelik önerilmez. Zira doğum esnasında annenin hayati riski yüksektir. Bu hastalığın bebeğe geçme riski de bulunmaktadır.



İlaç tedavisi öneriliyor

Akciğer hipertansiyonu tanısı alan hastaların yaşına ve altta yatan sebeplere nazaran tedaviler şekillenir. Anjiyografi sonrasında hastaların tanısı netleşir. Netleştikten sonra pulmoner hipertansiyon tedavi formüllerine geçilir. Bu hastalıkta ilaç tedavisi seçenekleri vardır. Bu ilaçlar doktorlarca raporlanır. Hastalar 3 ayda bir doktor denetimlerine gelmelidir. Şayet tek bir ilaç kâfi gelmezse, hastanın durumuna nazaran ikinci ya da üçüncü ilaç durumuna geçilebilir.