Duyguların Tutsaklığı

Öfkelerimiz, korkularımız, nefretlerimiz, kaygılarımız yada sevinçlerimiz, mutluluklarımız, aşklarımız bakımlı kalıyor, ortaya çıkamıyorlar ve biz onları engelliyor, hapsediyoruz

Duygularımızı saklarken, gerçekte onlara ne yaptığımızı biliyor muyuz?!
Duygularımız, yaşadığımız içsel ve dışsal durum ve durumlar karşısında oluşan ruhsal tepkilerimizdir Örneğin; sevinmek, hiddetlenmek, mutlu görünmek, aşık olmak, nefret edilen şey etmek, canını sıkmak, kıskanmak, korkmak, kaygılanmak, sıkılmak, neşelenmek ve bunun gibi bir fazla duyguyu öbür yoğunluk ve düzeylerde yaşarız Istisnasız hepimiz bu duygulanım sistemine doğal olarak sahibiz Yani bütün insanların zaruri olarak yaşadıkları ortak bir vaka duygular
Ama duyguların açıklama edilmesi, yansıtılması aşamasında ise ırk birbirleriyle manâlı ölçüde farklılıklar göstermektedirler Herkes duygularını benzer oranda dışarı vurmuyor; kimi insan bütün şehvetli yaşantısını paylaşmayı ve açıklama etmeyi seçerken, kimi bunu daha eksik yapıyor ve kimi millet da adeta duygularını hiç dışarı vurmamayı seçiyor veya bu bir çoğu için bir tercih de değil; bunu yapamıyor İşte o vakit duyguların tutsaklığı başlıyor Öfkelerimiz, korkularımız, nefretlerimiz, kaygılarımız yada sevinçlerimiz, mutluluklarımız, aşklarımız sıcacık kalıyor, ortaya çıkamıyorlar ve biz onları engelliyor, hapsediyoruz Bu duygularımız belleğimizde bir zaman sonradan silikleşiyor ve bazen siliniyorlar Ama bizi katiyen tamamen terk etmiyor, değil olmuyorlar Belleğimizden uzaklaşsalar da ruhsal yapımızın daha derinliğinde varlıklarını sürdürüyorlar ve dışarı çıkabilmek için bekliyor ve fırsat kolluyorlar
Biz izin vermedikçe daha da gerginleşiyorlar ve negatifleşmeye başlıyorlar Bu tutsaklığı hak etmediklerini biliyorlar ve serbest edinmek istiyorlar Bazen öbür ve dolaylı yollardan dışarı sızma fırsatları buluyorlar fakat bu gerilimlerini bütünüyle sona erdiremiyor Süre içinde negatif bir enerjiye dönüşüyorlar ve işte en kötüsü orada başlıyor; az kalsın kaynayan bir zehre dönüşüp doğru içe bizi zehirlemeye başlıyorlar Biz bu zehirlenmenin sonucunu bir ruhsal bozukluk veya ara sıra maddesel bir hastalık olarak yaşıyoruz, ana nedenini anlayamadan Duygular tutsaklıklarına isyan ediyor ve birincil tutsak oldukları andan daha dinç ve saldırgan bir biçimde kurtulmaya, bağımsızlık olmaya çalışıyorlar, ara sıra yakıp yıkarak
Bunu anlamalıyız, duygularımızın sesine kulak vermeliyiz Onları dışa vurmayışımızın nedeni ne olursa olsun; ister kendine güvensizlik, ister faizsiz şahsiyet yapımız, ister dışa vurmaktan korkmamız, ister tutum alışkanlığı vs ne olursa olsun bu engeli aşmaya çalışmalı ve duygularımızı içimizde tutmaktan, onları tutsak etmekten vazgeçmeliyiz Onlar bizi daha dürüst anlatacak olan ve ruhumuzun eşsiz ürünleri; uygunca ve yiğitçe ifade edilmek üzere bekliyorlar Belli Başlı yerde, ana zamanda ve ana kişilere, olduğu gibi ifade edilmek istiyorlar Ertelenmeye, bekletilmeye yada engellenmeye fazla tahammülleri değil, oluştukları anda dışarı çıkmak istiyorlar Var oluşumuzun en kayda değer unsurlarından biri olan duygularımızı içimizde tutmaya amaçlamak keza var oluşumuza, ayrıca de ruhumuzun doğasına karşı durmak anlamına gelmiyor mu? Öyleyse duygularımızı esir etmeyelim ve olabildiğince dışa vuralım onları, adilane ve yiğitçe
Uzm Psikolog Bülent Korkmaz *