Ey insan

Ey insan EY INSAN ey yüz akı gönül aydınlığı kabul olmuş sadaka değin hoş bir duygu sarıyor seni anan yüreğimi bastığın toprakla yıkadığın gözüme hemen güneş bile siyah görünüyor ey yüz akı gönül aydınlığı ben kendime ağlarken Uhud'da ağlar mıymış Hira'yı mahzun gördüm soramadım sevgili hasretinin dışında başka derdi var mıymış ey insan içimde büyüttüğüm bütün çiçekleri sana adıyorum ıtırları, yaseminleri, menekşeleri lâle bana kalsın kapına çiçeklerin karalısını sunmaktan utanıyorum dua çıkmayan göğe sevdalar çıkar mıymış bülbülünü kaybetmiş bu evrensel bahçede dikenler bile bir güzel, gayri gül kokar mıymış ey insan göklerin öğrencisi, yerlerin öğretmeni ey sen öğrettin taşa konuşmayı ağaca selam vermeyi aya yarılmayı, toprağa dürülmeyi göklere kurulmayı, durmayı zamanı yılana ve deveye sevmeyi ölmeyi, öldürmeyi yaşamayı sen öğrettin insana o bengisu gözünden fışkıran pınar mıymış baharların kaynağı ve yolunu gözleyen bir ben sevda şehidi, bir de şu çınar mıymış ey insan ey tebessümünden cennetler yaratılan gül bahar geliyor, ağla gök seviniyor gözyaşını karanfil diye göğüslerine takan melekler kapında an durup ağlamanı bekliyor keder kuruluyor ekmekten önce sofrana bunun için tek tek uçuyor sevdiklerin bu yüzden öksüz, bu yüzden babasız kalıyor efendisi yetimlerin niçin döndü bu rüzgar yol vermez dağlar mıymış yeniden Ferhat kesildin bu ne canhıraş gönlüm bağrını deldin diye dağlar da ağlar mıymış ey insan sen olmasaydın millet ölmeyi öğrenmeden öleceklerdi yaşamanın özgül ağırlığını keşfetmeden yaşayacaklardı hayat fahişe erkeklerin elinde bir yosma gibi hırpalanacak hangi mevsime el atsak elimizde yapışık bir şeyler kalacaktı acımı tartamayan aşkımı tartar mıymış gönlüme yol vermeyen şu zifiri perdeyi o cennet elleriyle lûtfedip yırtar mıymış ey insan sen olmasaydın Yusufçuk kuşunun ne dediğini yılanların neden toprak yediğini bilmeyecektim herşey çift yaratılırken neden birşey tek? bilmeyecektim bir gövdede mücevhere dönüşen taşı ayrıca yol, keza yolcu, keza amaç olanın içinde kopan amansız savaşı olmasaydın sen çekilen dizde derman gözümdeki fer miymiş kendimi bir kum diye atıversem çölüne ona vurgun bulutlar üstümde gezer miymiş ey insan senin sırrın gözyaşının terkibinde saklıymış bu gerçeği bir denizin dudağından öğrendim gecenin bir vaktinde bir sevgili ağlarken bir kadınsı varlığını varlığına adarken bir erkeğin ellerinde ölüm havlu atarken haklıymış söyle gönlüm bu sevda mahşere kalır mıymış alışkın sözcükler yükleyip kanadına ona dürüst uçursam katına alır mıymış ey insan ey güneş hamilesi bir kere doğarmışsın bin kere doğururmuşsun parmakların sevdanın kesilmeyen çeşmesi onun için ağlıyor yeni doğan bebekler doğur, doğur ancak dünya kaybetti gözlerini doğur ey İsrafil'in nefesi ey güneş hamilesi sen olmazsan gemide bu tufan diner miymiş gemilerin de yandı sil aklından dönüşü vakt indi yüreğim gidenler döner miymiş ey ey insan hıncını hıncıma kat sancını sancıma kat pamuktan ellerini geçir yürek halkama ister ayağın katına çek istersen yerlere beygir mislamoğlu