Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Kaç kalırdı? Uyandığından beri aklında bu soru vardı. Aklına evvelden kalma bir müziğin kelamları geldi. Yoksa müziğin kendisi miydi içinde dönüp dolaşan günlerdir. “Eskiden kalma” fikrini tekrar düşündü…
Eski neydi ki onun için? Şimdi yalnızca 10 yaşındaydı.
10 yaş… Yani dünya vaktiyle 10 yıl olmuştu buralı olalı. Eski dediği şey tahminen de çok eski değildi ve yıllar yıllar sonra bu hissi tekrar aklına getirecekti 18 yaşında okuyacağı o dizeler… Nazım Hikmet şiiri ile bu türlü tanışmıştı:
“Ben içeri düştüğümden beri, güneşin etrafında on kez döndü dünya.
Ona sorarsanız: “Lâfı bile edilmez, mikroskobik bir vakit.”
Bana sorarsanız: “On yılı ömrümün.”
Bir kurşun kalemim vardı, ben içeri düştüğüm sene.
Bir haftada yaza yaza tükeniverdi.
Ona sorarsanız: “Bütün bir hayat.”
Bana sorarsanız: “Adam sen de, bir iki hafta.”
Her şey ne kadar da göreceliydi… Eski denilen kime nazaran neye nazaran eskiydi… Aklında dönen müzik mı? Şöyle söylüyordu: “Günler günlerin akabinde, seni unutmak mecburiyetindeyim…” Üç kişilik bir küme söylüyordu… İsimlerini tek tek bilmiyordu söyleyenlerin lakin aklında daima o müzik vardı… Sahi üçten bir çıkarsa kaç kalırdı?
“Sıfır” diye düşündü bir an… Sonra unutmak istedi kanısını. İç sesini kısmaya, bastırmaya çalışıyordu fakat ne yapması gerektiğini de bilmiyordu… Nerden bilebilirdi ki? Şimdi on yıl olmuştu buralı olalı. 3’ten 1 çıksa kaç kalırdı? Aradığı karşılıkların olduğu kitapları, sinemaları, müzikleri ve şiirleri tanımak için, onlarla tanış olmak için çok yıl vardı daha önünde. Bir anlığına yirmili yaşlarına hemen varmak istedi. Üzüldüğü şeylerin çok uzağına düşer miydi böylelikle? Çok uzak bir hayaldi şimdilik, tekrar susmaya karar verdi. Aslında son birkaç gündür esasen çok suskundu… Sahi üçten bir çıkarsa… Ya çıkarsa…
Babası uzun bir seyahate çıkacaktı.
Öyle söylemişlerdi ona, ne bilsin. Kim ona anlatabilirdi ki ya da nasıl anlayabilirdi ki ayrılık vaktinin geldiğini. Neden ayrılık olsundu ki? Şimdi on yıl olmuştu buralı olalı…
“Sıfır” dedi… “Babam giderse… Ne kalır ki bizden geriye, benden geriye…” Üstelik iki yanıtını da kabullenmek istemiyordu. Başı, içi, ruhu, aklı o kadar karışmıştı ki… Karşılık üç olmalıydı bir şekilde… İster bir çıksın, ister iki kalsın… Düşündüğü tek şey babacığının çabucak uygunlaşması, düzgün olmasıydı… “Umarım hiçbir babalar gününü sensiz geçirmem” diye mırıldandı. “Hatta hiçbir doğum günümü, yılbaşını, bayramı, gözyaşımı, gülmelerimi, uykularımı… Hiçbir günümü…” Uyuyakalmıştı…Uyandığında her şey düzelir mi bilmiyordu lakin, uyurken tüm beşerler eşitti, herkes birebirdi, her şey sessiz, her şey sonsuz ve her şey için sonsuz ihtimal vardı…
