Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Ülkenin birinde hoş mi hoş, sistemli mi nizamlı bir bayan varmış .
Bu bayan bir gün ülkenin en güzel erkeğiyle tanışmış ve birbirlerine aşık olmuşlar.
Günler günleri kovalamış, okumuşlar, çalışmışlar, gezmişler derken evlenmeye karar vermişler.
Kusursuz bir düğün planlamışlar ve akabinde görenleri hayran bırakan bir çift olmuşlar.
Meskenleri bembeyaz duvarlar, bir hizada duran uzunluk sırasındaki kitaplar, tertipli dolaplar, birebir renkteki koltuk ve halılardan oluşuyormuş.
Meskende beyaz rengi o kadar hakimmiş ki içeriye girenler bazen güneş gözlükleriyle oturuyorlarmış.
İş yerine her gün ütülü ve pak kıyafetlerle gidelermiş. Ayakkabıları boyalı, elleri ve saçları çok bakımlıymış.
Bu çift bir gün çocuklarının olmasını istediklerine karar vermişler.
Bayan her şeyi evvelce planlamış, kitaplar okumuş, yemeğini tertipli yemiş, eşine de okutmuş kitapları ve uygun beslenmesini sağlamış. Vee sonunda hazırız dediklerinde bayan gebe olduğunu öğrenmiş.
Tüm hamilelik boyunca müzik dinletmiş bebeğe, pilates yoga derken 9 ay geçmiş.
Bebekle bir arada meskene gelmişler.
Onun için itinayla hazırladıkları beşiğe koymuşlar bebeği, çabucak kitabın ilgili sayfasını açmışlar “bebekle meskene geldiğinizde…” diye başlayan sayfa.
Hayatlarında hiç kusura yer yokmuş daima kitaba uygun yaşayacaklarmış.
Gel vakit git vakit bizim bebek büyümüş.
Tatlı bir kız çocuğu olmuş. Lakin bir karşıtlık varmış. Artık kitaptaki bilgilere uymuyormuş yaptıkları.
Anne baba çocuk kitabın dışına çıktıkça onu birebir kalıba sokmaya çalışmışlar.
Elleri ayakları birbirine dolaşmış.
Günler geçmiş her şey bir yumak üzere birbirine dolanmış.
İpin ucunu bir türlü bulamaz olmuşlar.
Çocuk huzursuz, anne ve baba mutsuzmuş.
Bir gün çocuk elinde boya kalemleri duvarları boyamaya başlamış. Anne dur diyecek olmuş, baba susturmuş.
Hatta o da bir kalem almış eline boyamış kızıyla.
Anne evvel geri durmuş ancak kızının ne kadar keyifli olduğunu görünce o da katılmış oyuna.
O günden sonra anne ve baba yalnızca kendi sezgilerini ve kızlarının davranışlarını dikkate almışlar.
Bol bol oyun oynayıp ortalığı dağıtmışlar.
Bir sürü kusur yapmışlar.
Sınırsız memnunluk olmuş meskenlerinde lakin birtakım temel kurallar da koymuşlar.
Her şeyin bir kuralı olmasındansa konutta muhakkak başlı kurallar olması sonların net olması lakin vakit zaman da esnemesi herkese yeterli gelmiş.
Konut artık beyaz değilmiş, renk gelmiş.
Kitaplar da düzenle sıralanmıyormuş.
Ayakkabıları bazen boyasızmış ve kıyafetleri ütüsüz.
Lakin eksik olmayan şey duygularmış meskenlerinde.
Tüm hislere ve renklere kucak açmayı öğrenen aile keyifli memnun yaşamış.
Masal bu ya bizim aile bir arada duvar boyayınca fark etmişler mutluluğun sezgilerine güvenmekte olduğunu. Hayatlarına beyazdan öbür bir renk katmalarının gerektiğini anlamışlar. Geçen gün Büşra Tarçalır ve Pınar Mermer’in harika ebeveynlik sohbetini dinleyince kendimi o denli rahatlamış hissettim ki. Daima bilgi bombardımanına maruz kalan ebeveynlerin işi çok zor!Her yaptığından korkan ebeveynler bir mühlet sonra sezgilerini kaybediyorlar. Meğer ki sezgiler, bebeğinizi/çocuğunuzu gözlemlemek, gereksinimlerini fark etmek o denli değerli ki!
Okuduğunuz/ okuyacağınız onlarca kitaptan daha değerli. Ebeveynliğin reçetesi yok. Ve Pınar Mermer’in dediği üzere “kimseye gül bahçesi vaadedilmedi.” Zorlanmadan kusur yapmadan tökezlemeden ebeveynlik yapamayız. Kâfi ki yaşananların telafisini sağlayabilelim. Ve söyledikleri bir öteki değerli şey de çocuklar o denli çabucak travmatize olmuyorlar. Travma Büşra Tarçalır’ın dediği üzere bir “yarık”. Tekraren tekrar eden yaralayıcı, ihmal eden ebeveyn tavırlarından olabiliyor.
Sevgili ebeveyn, haydi derin bir nefes al. Kendini tebrik et. Denediğin her hoş şey için sırtını sıvazla. Sonra dön ve çocuğuna bak, sence neye muhtaçlığı var? Kusursuz bir anne ve kusursuz bir hayata mı? Sevgiye, yanılgılarıyla, güzellikleriyle kabul edilmeye mi?
