Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Memnunluk nedir diye sorsam herkes farklı yanıt verir. Yanıt bireye mahsustur, şahsidir ama hayatta en arzuladığımız şeydir de tıpkı vakitte. Üzerine sayısız kitap yazılmış, seminerlere mevzu olmuş, psikoloji literatürünün de çokça çalıştığı bir mevzudur. Münasebetiyle karşılık asla kesin değildir elbette. Tahminen kıyısından bir yerden yakalayıp, konuşmak, duyurmak ve şifalandırmak üzerine yalnızca yazabilirim hepsi bu!
Keyifli olmak denince aklımıza acının tam aksi karşılığı gelir. Memnunluk varsa, acı yoktur, acı varsa memnunluk yoktur. İkisi birlikte asla var olamaz üzere hissederiz. Acı olmadan mutluluğa ulaşamayacağımız gerçeği ruhsal sürecin en temel baş dinamiğidir. Hayatta birinci var oluş anımızda yani doğumda bile annemizle temas edene kadar ağlıyorken nasıl memnunluk varsa acı yok diyebiliriz ki? Acı varsa memnunluk vardır. Yalnızca acıyı kucaklamamız gerekir. Ruhumuzun ve yaralarımızın en sızladığı vakitlerde uygunlaşmak ve uygunlaştırmak için bir talihimiz vardır. Vücudumuz, ruhumuzun mutluluğa giden kaynağı bize gösteriyordur. Acıya bu türlü bakarsak gerçek memnunluk gelebilir anca. Kalbimizin süratli çarptı, vücudumuzun ağrıdığı, ruhumuza karanlık çöktüğü anlarda bir şey bize yol gösteriyordur. Al burası kanıyor ve gör, gör ki düşün, düşün ki, fark et, fark et ki, güzelleşsin, güzelleşsin ki memnun ol...
Bildiklerimizin ne kadar aykırısı değil mi? Memnunluk bize daima müspet olmak, negatife odaklanmamak, olumsuz hakkında konuşmamak olarak öğretildi. Bu anca halının altına süpürmek olur. Halınızın altı kirden, pastan dolup taşarken ne memnunluğu yahu!
Keyifli olmak için birinci yol kırılmaktan, acımaktan geçer. Kanayan her sorunumuz bize onu görme ve sindirme talihi verir. Sindirdiklerimiz ile mutluluğun birinci yolunca çıkacağız.
Pekala ikinci yol nedir? Bu da herkes için değişir elbette. Ben yalnızca kliniksel, dilim döndüğünce ruhsal açıdan ve insan olarak aktaracağım ikinci yolu. “Yaratmak-üretmek”. En temel dürtülerimizi düşünelim; örneğin doğum. Neden doğuruyoruz? Evrimsel olan tıbbın devamı durumunu bir kenara bırakarak düşünelim. 9 ay içimizde bir canlıyı besliyoruz, ağrılarımız, bulantılarımız vb. bir çok şey oluyor vücudumuzda. Hepsi çok keyifli sorunlar değil maalesef. Ya da erkekler neden çocukları olsun istiyor?
Hayatta elimizden geldiğince bir şey üretmek-var etmek yahut yaratmak mutluluğa giden değerli yollardan biridir. Doğum da bu sebeple şahıslar için kıymetlidir. En büyük yaratım sorunudur zira. Memnun olmak için illa doğurmalı ya da çocuk sahibi olmalıyız demek değildir asla bu yazdıklarım, asla! Yalnızca insan için üretmeninin kıymetini söylemek ve belirtmek isterim. Tüm bu hayat kaidelerinde üretmek ve yaratmak bizi memnun kılar. Bir yazı yazmak, bir dernekte yer almak, sokak hayvanlarına kendini adamak, proje yazmak, çocuk yetiştirmek, müzik üretmek, sinema çekmek, bitki yetiştirmek vb. bir sürü üretme sıkıntısı memnunluk için kıymetlidir. İnsan yarattıkça ve ürettikçe güzelleşir. Zira ürettiğimiz her şey bizimle ilgidir, bizim yaralarımızla irtibatlıdır. Bu sebeple her insan birebir doğrultudaki üretim basamaklarında yer almaz. Yaratma yüreği kişiyi an’da kılar, yaraları doğrultusunda aksiyona geçmeye sebep olur, güzelleştirir. Hayatta daha sağlıklı kalabilmek için, şifa için yaratmak-üretmek çok değerlidir.
