Otizmi yenen çocuk

OTİZMİ YENEN EVLAT EMRE

Okuyacağınız yazı bir muvaffakiyet hikâyesidir. Emre ile çalışmalarım sonucunda validesiyle görüşerek bu makaleyi yazmam gerektiğini düşündüm. Bu bir muvaffakiyet hikâyesiydi ve gayri ailelere umut olmalıydı. Emre’nin anası nezdinde tüm ailesine açık yüreklilik ile yazıma verdikleri destekten ötürü teşekkür ederim.

Emre 4 yaşındayken; Çapa Tıp Fakültesi’nde % 65 özür ile ‘Mental Reterdasyon’ tanısı, 5 yaşındayken de Bakırköy Mazhar Osman Ruh ve Hudut Marazları hastanesinde % 40 özür ile ‘Atipik Otizm’ tanısı almış bir evlat.

Anası o günleri şöyle anlatıyor;

2 yaşından itibaren konuşmaması, göz kontağı kurmaması, alış veriş merkezi-lunapark üzere sesli ortamlarda kulaklarını kapatıp öfke nöbeti yaşaması, rastgele bir değişikliğe tahammülünün olmaması örn. marketten haneye dönerken daima gidilen yoldan gidilmemesi durumunda yaşadığı öfke nöbetleri, oyuncak otomobillerini daima birebir formda sıraya dizmesi vb. birtakım negatif durumları fark ettim.

Emre 2,5 yaşındayken otistik evlatlarla çalışan bir kompetan velev eşi de nöroloji mütehassısıydı, eşiyle birlikte Emre’yi görünce ‘çocuğunuzda otizm başlangıcı var, bir an evvel hususî eğitime başlayın’ demişti. Lakin tüm bunlara karşın çevreninde tesiriyle - pek saf, kimse toz kondurmak istemez- Emre’nin alıcı lisanının yeterli olması (al, ver üzere komutları yapabilmesi) vb. uygun özelliklerinin de olması ve birtakım şahısların konusundaki eksperleri para tuzağı olarak görmesi üzere sebeplerle Emre’nin bu negatif farklıklılarının olağan akışında düzelmesini bekledik. Lakin maatteessüf günler, aylar geçmesine karşın Emre konuşamıyor, göz kontağı kurmuyor, daha sık öfke nöbetleri yaşıyordu.

Nihayet Emre 4 yaşındayken, tanı almak üzere gittiğimiz eksper; Emre’nin zekâ yaşının 1,5 yaş olduğunu söyledi. Velev bugüne kadar neden bir bilirkişiye gidilmediğini, bilhassa hala konuşamıyor olmasının neden dikkate almadığımızı sordu.

Ve o günden itibaren dışlanmaya, yadırganmaya velev suçlanmaya başladık. Güya biz sebep olmuştuk onun bu durumda olmasına !

En çok üzüldüğüm hikayelerden biri de şu olmuştu; Emre’yle parka gittiğimiz bir gün, parkta oynayan evlatlardan biri Emre’nin konuşamadığını, jest- mimik kullanmaya çalışarak ona bir şeyler anlatmaya çalıştığını fark etti ve Emre’nin hareketlerini yaparak onunla adeta alay etti. Ne yazık ki, alay eden evladın validesi de;

– Onunla oynama, görmüyor musun, konuşmuyor, o farklı. Dedi.

Bunu duyunca çok üzüldüm aslında o da benim üzere bir anaydı ve onun evladı da aslında benimki üzere ‘ farklı’ olabilirdi.

Emre şahsi eğitim kurumuna ve anaokuluna gitmeye başlamıştı ki o günlerde tavsiye üzerine izlediğimiz ‘Yerdeki Yıldızlar’ sineması, tüm ailemizi etkileyen ve Emre için uğraşlarımızı arttıran sinema oldu. Bir sene sonra eksperler ile sıkı çalışmamız sonucu Emre’miz kaynaştırma eğitime geçmiş oldu.

Emre şu an 8 yaşında. Ferdî ve küme seanslarına tertipli olarak devam etmesi, o gün eksper tarafından verilen konut ödevlerinin, hizmetlerin konutta özveriyle çalışması sonucunda otizmi yenmiş bir evlat.

4 yaşındayken 1,5 yaşında zekâya sahip olduğu söylenen Emre; şu an da okuduğu mektepte kendi yaşıtlarıyla girdiği Seviye Belirleme Imtihanında 67. Ve öbür ‘ farklı olmayan’ evlatlarında katıldığı Matematik dersi vb. testlerde sınıfında 100 tam puanı alan 5 evlat arasında oluyor. Pek doğal, artık konuşabiliyor. Göz kontağı kurabiliyor ve çevre muhabere becerileri de pek âlâ.

Anasına nazaran muvaffakiyetlerinin en değerli sebebi; tüm aile bireylerinin büyük bir beklenti içinde olmayarak, güya hiç bir şey işe yaramayacak üzere çok çalışması.

Siz bedelli aileler farklılığı kabul edip, bizimle olup, bizlerle birlikte konutta ve sair tüm ortamlarda birebir biçimde çalışmaya başladıkça, Emrelerimizin muvaffakiyet hikâyeleri devam edecek…

Gamze YÜCEL

* Her evlat kendine hastır.

Her evladın bilişsel, psikososyal, psikomotor vb. gelişimi farklılık gösterir, hepimizin farklı yaşta yürümüş ve konuşmuş olmamız üzere.