Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
elektronikci
FD Üye
Tablolarının birçoğunda kendi yüzünden yola çıkan Frida’nın yaşamöyküsü bize, Carol Hanisch’in kült olmuş şahsî olan politiktir mottosunun ne demek olduğunu anlatır. Zira o ruhunu kattığı Meksika ihtilalini doğum günü ilan eden bir marjinal, hiç doğmamış oğluna isim koyup onunla düşlerinde konuşan bir hayalperest, aldatılan bayan imajına da topluma ddirenen bir savaşçı, tekerlekli sandalyeye mahkûm olduğunda bile ne sanatından ne de hayatından vazgeçmiş, aksine onları daha da yüceltmiş kutsal bir mücadeleci ve Diego Rivera ile yaşadığı aşkta, "Senin sevmediklerini de sevdim ben” diyen taraftır.
17 Eylül 1925’te okuldan konuta dönerken bindiği otobüsün tramvayla çarpışması sonucu çok kişinin öldüğü kazada, trenin demir çubuklarından birisi Frida’nın sol kalçasından girip leğen kemiğinden çıkar.
Kazadan sonra tüm hayatı korseler, hastaneler ve tabipler ortasında geçecek; omurgası ve sağ bacağında dinmeyen bir acıyla yaşayacak, 32 sefer ameliyat edilecek ve çocuk felci nedeniyle sakat olan sağ bacağı 1954’te kangren yüzünden kesilecektir.
Kazadan bir ay sonra hastaneden çıkan Kahlo, ailesinin de teşviki ile fotoğraf yapmaya başladı. Yatağının tavanındaki aynaya bakarak oto-portreler yaptı. Birinci otoportresi, “Kadife Elbiseli Otoportre” oldu.
Resim yapmaya devam eden Kahlo birebir devirde arkadaşı Tina Modotti aracılığıyla Meksikalı Michalangelo olarak anılan ünlü ressam Diego Rivera ile tanıştı ve iki ressam, 21 Ağustos 1929’da evlendiler.
"Aşkımın somut hali"
Diego. ..
"Gerçek, o denli büyük ki, ne konuşmak ne uyumak ne dinlemek ne sevmek istiyorum. Kendimi tuzağa düşmüş hissetmek, hiç kan korkusu olmadan, vaktin ve büyünün dışında, senin kendi dehşetin ve büyük ıstırabının içinde, ve kalbinin atışında. Tüm bu meczupluğu senden isteseydim, biliyorum sessizliğinde yalnızca karmaşa olurdu. Bu saçmalıkta senden şiddet istiyorum ve sen, sen bana incelik veriyorsun, ışığını ve sıcaklığını. Seni resmetmek isterim, fakat bu şaşkınlığım içerisinde, hiç renk yok zira çok renk var, büyük aşkımın somut hali."
"Sen gecenin aynasısın"
Diego:
"Hiçbir şey ellerinle kıyaslanamaz, hiçbir şey gözlerinin altın-yeşili üzere değil.Vücudum günlerdir seninle dolu. Sen gecenin aynasısın. Şiddetli bir şimşek çakışı. Toprağın nemi. Koltuk altlarının oyuğu benim sığınağım. Parmaklarım kanına değiyor. Tüm sevincim çiçek-çeşmenden fışkıran hayatı hissetmek ve sana ilişkin tüm hudut yollarımı bununla doldurmak."
"Kadere bel bağlamıyorum"
"Okzokrom – Kromofor. Diego. Rengi giyen bayan. Rengi gören adam. 1922 yılından beri. Daima ve sürekli. Artık 1944’te. Yaşanan tüm saatlerden sonra. Vektörler asıl taraflarında devam ediyor. Hiçbir şey onları durdurmuyor. Canlı histen öbür bir bilgileri yok. Tek istedikleri bir yerde buluşana kadar devam etmek. Yavaşça.Büyük bir huzursuzlukla, lakin altın kesimin her şeye kılavuzluk ettiğine dair itimatla. Hücresel bir diziliş var. Hareket var. Işık var. Tüm merkezler tıpkı. Budalalık diye bir şey yok. Her vakit olduğumuz ve olacağımız üzereyiz. Aptal yazgıya bel bağlamıyorum."
"Işığım..."
Diego’m:
"Gecenin aynası. Gözlerin derimde yeşil kılıçlar. Ellerimizin ortasında dalgalar. Tamamın seslerle dolu bir boşlukta – gölgede ve ışıkta. Sana rengi yakalayan OKZOKROM dediler. Bana KROMOFOR – renk veren. Sen sayıların tüm kombinasyonlarısın. Hayat. Dileğim çizgileri biçimleri tonları hareketi anlamak.Sen gerçekleştiriyorsun ve ben alıyorum. Kelamın boşlukta seyahat edip benim yıldızlarım olan hücrelerime ulaşıyor, sonra senin hücrelerine gidiyor ki onlar da benim ışığım."
