Wolfenstein: Youngblood - İnceleme

Machine Games elinde tekrar hayat bulan ve senaryosuyla, prodüksiyon kalitesiyle devranın gereklerine uymaya başlayan Wolfenstein serisi 2. ana oyunu The New Colossus ile bir anomali haline gelmişti benim için. Birinci oyunu ayıla bayıla oynadıktan sonra rastgele bir büyük kusurunu bulamadığım 2. oyunu bitirmem aylarımı almıştı, oyunun içine bir türlü “gömülememiştim.” Imalata harcanan emeğe hayran kaldığım halde maksimum bir saat kadar oynayıp çıkıyordum oyundan, sonra bir vade canım çekmiyordu. Bu kadar sene oyun eleştirisi okumuş ve yazmış birisi için, bir oyundan neden keyif alamadığını anlayamamak, anlatamamak sorunlu bir durum. Yanında zayıflık hissi getiriyor bir mahalde. Wolfenstein Youngblood’ın çıkışı, bu bahiste taşların biraz alanına oturmasını sağladığından serimizin bu taze yan hikâyesine olumlu bir gözle bakıyorum.

Öncelikle Youngblood ile alakalı en bilinmesi gereken şeyleri sıralayalım. Wolfenstein serisindeki bir yan hikâye olan ve üçüncü oyunun hazırlığını yapan Youngblood, Machine Games ve Arkane Studios iştirakinde yapılmış bir oyun ve bu bağlamda ufaktan ufaktan yeni şeyler deniyor. Ayrıyeten oyun, Terror Billy ismiyle da andığımız B.J. Blazkowicz’in kızlarını(Zofia ve Jessie) birinci kez gördüğümüz ve kendileriyle oynama onuruna eriştiğimiz bir co-op tecrübesi. Son olarak da, oyuna The New Colossus üzere hikâyesiyle değil, oynanışıyla ağır basan bir imalat gözüyle bakmak gerektiğini belirteceğim zira oyuna nasıl baktığınız onu beğenip beğenmemenizde oldukça rol oynayacak.


Dehşetli Ailenin, Dehşet Kızları

Hikâyeden bahsedecek olursak, Youngblood The New Colossus’tan 19 sene sonrasında, 1980 yılında geçiyor. B.J. Blazkowicz’in belalı kızları Soph ve Jes, anacıklarının “yapmayın etmeyin, daha küçüksünüz” ihtarlarına karşın kankaları Abby’yi yanlarına alıp(ki evvelki oyunda anası Grace’in emzirmesine şahit olduğumuz bebecik olur kendisi) çıktığı bir hizmette sesi soluğu kesilen babalarını bulmaya Nazi istilası altındaki Paris’e geliyorlar. Bu noktada oyunun ana hizmeti bize veriliyor; Paris’i demir yumruk altında tutan üç karargâhı basıp ortalığı kan gölüne çevirerek peder B.J.’in izini bulmak.

Hikâye aslında temelinde bu kadar, The New Colossus’un tersine oyun mühletinin büyük bir kısmını harcayacağınız o üç karargâhın üçünü de temizleme sürecinde pek ara sahne görmüyor, hikâye ile ilgili detayları telsiz yoluyla öğreniyorsunuz. Oyun yükleme vadeleri haricinde pek az duraklıyor, silahlarınız da tıpkı formda pek az susuyor. O arada esasen o telsiz konuşmalarınız dinleyin dinleyebilirseniz. Oyunun hikâye mealinde pek başarılı olduğunu söylemek mümkün değil bu yüzden, en sonlara akıllıca önemli bir hareketlenme oluyor lakin bunlar bir sonraki ana oyunun ipuçlarını vermek dışında bu oyun için çok da bir şey başarmıyor. İkizler arasında neye nazaran aktifleştiklerini pek de çözemediğim, garip garip kesilen ve tekrar başlayan, arkaplan hikâyesini anlatma ve karakterlerimizi bize sevdirme vazifeli bir ekip diyaloglar var lakin çatışmanın gürültüsünde üstlerine düşen hizmetleri pek de beceremediklerini söylemeliyim.


Senaryo, oynanışı taraf konum bile olsa bastırıp kendini başarılı bir halde gösteremiyor, bunu yapmasına değecek bir ete buda da sahip değil esasen. İkizler uygun kurgulanmış karakterler mi anlayamıyorsunuz zira oyunun yapısı buna pek müsaade etmiyor. Otomatik diyalogları sallayıp daha çokça ara sahne koysalarmış, mevzu olması gerektiği biçimde renklenebilirmiş lakin yok.

Nazilere Baştan Dalmak Artık Eski Moda

Bu sebepten ve bir mahalde de bunun sebebi olarak, Youngblood’ın “oynanış döngüsü” The New Colossus’a kıyasla çok daha göz önünde. Öncelikle artık hem düşmanlarımızın hem karakterlerimizin, hem de silahlarımızın seviyeleri var ve bu yüzden milleti o denli pıt pıt baştan alamıyoruz kolay kolay. Seviye atladıkça ölçüsü sabit bir kalıcı hasar bonusu kazanıyoruz, düşmanlarımız da bizimle birlikte seviye atlıyor. Bizden yüksek seviyeli düşmanlar başlarda bol lakin düşük seviyeli olanları pek yok. Oyundaki haritaların derhal çabucak hepsi baştan açık olduğu halde hepsine baştan dalamamamızı sağlayan durum da bu. Yani aslında sahiden fark yaratan, RYO derinliğinde bir seviye sistemi olduğu söylenemez.


Silahlarımızın kendi seviyeleri ve bizim seviyemiz ile bir arada kazandıkları hasar bonusları da çok hissedilebilir tesirlere sahip değil, balistik hasar cephesinde cidden geliştiğinizi hissetmek için silah eklentilerine abanmanız gerekiyor(ki Youngblood’daki silah eklentileri bariz bir halde daha mealli ve çeşitli). Hakeza karakterlerimizin becerileri de tıpkı formda taktiksel bir derinlik katan şeyler değil pek. Hepsinin sonu daha çokça sıhhat, cephane kapasitesi ve hasara, etraftaki ıvır zıvırı daha rahat toplayabilmeye çıkıyor. Beceri demişken, isteyen yeniden The New Order ve The New Colossus’ta olduğu üzere saklılık kasabilsin, oyuncular bunu iki kişi yaparken daha rahat davranabilsin diye görünmezlik becerisi eklemişler oyuna ki bu pek keyifli. Lakin bu durum biraz da kısımların kendilerinin berbat olmasalar bile pek gizlenmeye münasip tasarlanmadığı gerçeğinin üzerini örtmeye çabalıyor aslında. Bu arada, The New Colossus’ta gelen, koşarak millete omuz atma ve havadan alana gümleme becerileri burada da mevcut lakin kendi adıma tasarruflarını pek de rahat yahut yararlı bulmadım.

Taş ve Kağıt, Makas Yok

Çatışmalarda sevdiğim bir ufak yenilik var, o da düşman sıhhat barlarının, kendilerine daha ziyade tesir gösteren silahlar ile birlikte ikiye ayrılmış olması. Tek başına bile kulağa kötü gelmeyen bu yenilik, oyunun esas olarak eşli oynanacak formda tasarlanmış bir imalat olduğunu düşündüğünüzde daha bir sıklaşıyor. Oyunu baştan sona birlikte oynayacaksanız, arkadaşınızla düşman tiplerini paylaşabilirsiniz yani. Biriniz çentikli sıhhat barına sahip düşmanları indirmek ismine pompalı tüfek ve makineli tabanca geliştirirken öbürünüz tüfekle düz tabanca takılır, sıhhat barı küplerden oluşanları ayıklar mesela. Buna nazaran her seferinde gerçek devirli taktik kasmadan, birbirinizi gazlaya gazlaya kalabalıkları daha tesirli bir formda indirebilirsiniz. Çok yalın bir taş-kâğıt-makas mantığı fakat “çılgın Nazi teknolojisi” Joker kartı kullanılıp gelecek oyunlarda becerilerle etkileşimli bir formda çeşitlendirilirse mükemmel olacaktır diye düşünüyorum. The New Colossus ile sorunumun bu şekil şeylerin yokluğu olduğuna karar verdim zira. Oynanış çok tok lakin ziyade düzdü.


Oyunun baştan sonra Co-Op olarak tasarlanmış olmasının bunun dışında da getirileri olduğunu söylemek isterdim lakin pek yok. Tek kişilik yapsalar da olurmuş esasında. Neyse ki sistem pürüzsüz, istediğiniz üzere arkadaşınızı davet edebiliyorsunuz, olur da teması koparsa yapay zekâ ile yolunuza devam edebiliyorsunuz. Bu noktada oyunun en büyük kusuru, yapay zekâ partnerimizin bazen dibinizde olmasına karşın düştüğünüzde sizi kaldırmamakta ısrar etmesi. Oyunun partnerinizin sizi kaldıramaması durumunda maksimum 3 tane biriktirebileceğiniz haklardan bir adedini kaybettiğiniz çok cömert tekrar doğma sistemi var. Lakin hepsi bittiğinde oyun kalkıp sizi 15-20 dakika geçmişe atabiliyor. Bir kezinde ortalığı külliyen temizleyip kısım sonu kodamanını indirdikten sonra mekana indim. Jess’in ayağının dibinde çırpınan şahsımı görmezden gelmesiyle öldüm ve bütün mekânı baştan temizlemek zorunda kaldım.

Mekânlara gelmişken, The New Colossus’un görünürde şık lakin esasen ziyade düz kısım dizaynlarına kıyasladığınızda, Arkane Studios desteğiyle pek bir renklenmiş muhitler görüyoruz Youngblood’da. Yarım oyun ebadına karşın görsel manada bu yeni seride gördüğümüz en çeşitli imalat elimizdeki. Renk tasarrufu çok daha başarılı ve çeşitli, muhitler çok daha detaylı, kısımlar daha geniş, daha açık uçlu. Haritalarda girilebilecek bolca girinti, kuyuntu var. Bunların üzerine grafikler ve performans da on numara olunca, oyun kendini sevdirmek ismine değerli bir faktörü aradan çıkarmış oluyor.



Lafımı toparlayacak olursam, Youngblood’ın oynanış cephesinde The New Colossus’tan objektif bir biçimde daha güzel yahut daha beğenilmeyen olduğunu söyleyemiyorum, farklı diyebiliyorum lakin. Sonraki oyunda burada girilen yoldan devam edilirse çok daha âlâ bir oynanışla karşılaşabileceğimizi düşündüğüm için denenen şeyleri manalı buldum lakin Younbglood’ın kendi başına bir gelişmişliği yok. Hikâye için bile olsa dur durak bilmeyen, yan hizmetleriyle bir arada 15-16 saat civarı müddette bir oynanış sunuyor. Şayet Deluxe sürümü aldıysanız, Buddypass sistemi ile oyunun fiyatsız deneme sürümünü indirmiş bir arkadaşınızı sizinle birlikte isterse baştan sona oynamaya davet edebiliyorsunuz. Oyunun fiyatını ve bu fiyatta sunduğu içeriği düşününce üzücü bir paket olmadığını itiraf etmek gerek. Yaz boşluğunda baş dağıtmalık bir şeyler arıyorsanız alabilirsiniz. Öte yandan oyunu sevebilmek için The New Colossus’un sunduğu ayarda bir senaryo ve anlatıma muhtaçlık duyacaksanız, Youngblood’ı pas geçmeniz daha iyi olacaktır.