Kurtlar Tarafından Büyütülen ve Topluma Uyum Sağlayamadığı için Ölen Kardeşler: Amala ve Kamala

Dünyamızda her türlü insan etkileşiminden, bakımdan, toplumsal hayattan, hatta lisandan bile mahrum olarak yetişen çocuklar var sevgili dostlar. Yabanda doğup hayatını izolasyon içerisinde geçiren bu çocuklardan iki tanesi ise Amala ve Kamala. İşte bu iki kardeşin herkesi şaşırtan tuhaf kıssası:


Amala ve Kamala, doğdukları andan itibaren dişi bir kurt tarafından yetiştirilen iki kız kardeş.



Kıssaya nazaran 1920 yılında Hindistan'ın Bengal bölgesinde tabiat yürüyüşü yapmakta olan J. A. L. Singh isimli adam, bir kurt ve iki yavrusunu fark eder. Fakat yavrulara daha yakından baktığında, onların kurttan farklı bir şey olduklarını anlar. Bu tuhaf görünümlü yavrulardan haberdâr olan köy halkı, birinci bakışta onların bir cins iblis olduğuna inanır.

Daha sonra yavruları ele geçirmeye karar veren köylüler, birinci olarak anne kurdu öldürürler.



Zira dişi kurt iki çocuğu büyük bir annelik içgüdüsüyle korumakta, kimsenin yanlarına yaklaşmasına müsaade vermemektedir. Kurt öldürüldükten sonra ele geçirilen iki çocuğa Singh tarafından Amala ve Kamala isimleri verilir. Daha sonra Singh ve eşinin çalıştığı yetimhaneye aktarılan çocukların tuhaf davranışları ikili tarafından kayıt altına alınmaya başlanır.

Kız kardeşler geceleri uyumamakta, kurt gibisi davranışlar göstermektedirler.



Kurtlardan öğrendikleri hareketleri gerçekleştiren, geceleri uyumayan ve kurt seslerini taklit eden kızları topluma kazandırmak için bir şeylerin yapılması gerekmektedir. Singh bunun için kızların toplumsallaşmasının yeterli olacağını düşünür ve onları yetimhanedeki başka çocuklarla bir ortaya getirerek davranışlarında olağanlaşma gözlemlemeyi bekler. Lakin Amala ve Kamala başka çocuklara ahenk sağlamak şöyle dursun, yetimhanedeki kedi, köpek ve başka hayvanlarla arkadaş olmayı tercih eder.

Fakat Singh, kız kardeşlerin insanî bir ekip hisleri hissedebildiğini ve lisan öğrenmeye yatkın olduğunu gözlemlemiştir.



Örneğin Amala ve Kamala gülümsemektedir. Fakat onlar, bunu sadece acıktıklarında ya da diğer rastgele bir yaşamsal gereksinim hissettiklerinde yapmaktadırlar. Gülümsemek öbür çocuklar için memnunluk manasına gelirken, onlar için gereksinimleri bildirme yoludur; bu da yatkınlığın bulunduğunu lakin zihinlerinde yerleşik durumda olmadığını göstermektedir.

Üstelik Singh'in gözlemlediği tuhaf davranışlar bunlarla hudutlu değildi.



Küçük kızlar ellerini yere koyarak yürüyor, yemekhaneden çiğ et çalıp yiyor, içecekleri lisanlarıyla içiyor ve yemeklerini çömelerek yiyorlardı. Üstelik lisanları kurtları andırır biçimde daima dışarıdaydı ve nefes alış-verişleri de epeyce sıktı. Ayrıyeten çok süratli hareket etme kabiliyetine sahip olan Amala ve Kamala, saatler gece yarısını gösterdiğinde ulumaya başlıyordu. Kendilerine yaklaşıldığında dişlerini gösteren ve kimi vakit ısırmaya çalışan kızlar, öbür çocuklara nazaran gelişmiş koku alma duyusuna ve geceleri çok daha yeterli görebilme kabiliyetine sahiptiler.

Fakat yetimhanede tutulan ve bir yandan da eğitilen kızlar, kısa mühlet sonra hastalık belirtileri göstermeye başladı.



Ve küçük kardeş Amala 1921 yılında hayatını yitirdi. Yetimhane ortamına yeterli berbat alışan Kamala ise ilerleyen yıllarda bilişsel maharetler göstermeye başladı: Yetimhanede bulunan çocuklardan kimilerinin isimlerini öğrendi, renk konseptini anlamaya başladı, tabaktan yemek yemeyi ve bardaktan su içmeyi öğrendi.

Ve böylelikle Kamala ve Singh'ın ünü kısa müddette yayıldı.



New York Psikoloji Topluluğu 1928 yılında Kamala'yı ABD'ye almayı ve onu halka sergilemeyi teklif etti. Lakin bu teklif geri çevrilecek, daha doğrusu çevrilmek zorunda kalınacaktı; zira Kamala da tıpkı küçük kardeşi üzere güçsüz düşmeye başlamıştı. Sıhhati bir sene boyunca devamlı berbata giden ve Singh'ın tüm eforlarına karşın iyileşemeyen Kamala, kardeşinden sekiz yıl sonra, Kasım 1929 tarihinde yaşama veda etti. Tahminen de yaşamanın "normal" bir yolu yoktu ve onlar alıştıkları ortamda çok daha memnun bir hayat süreceklerdi...